— Каркер, — пачаў містэр Домбі, прысоўваючы да сябе крэсла, — не магу сказаць, каб гэты малады чалавек, Гэй, калі-небудзь ствараў на мяне добрае ўражанне.
— І на мяне таксама, — уставіў загадчык.
— Але я шкадую, — прадаўжаў містэр Домбі, прапусціўшы міма вушэй гэту заўвагу, — што ён адплыў з гэтым судном. Лепш-бы яго не пасылалі.
— Шкада, што вы не сказалі аб гэтым своечасова, — холадна адазваўся Каркер. — Між іншым, я думаю, што ўсё к лепшаму. Ці спамянуў я аб тым, што выслухаў нібы некаторае прызнанне ад міс Домбі?
— Не, — сурова сказаў містэр Домбі.
— Не сумняваюся, — прадаўжаў містэр Каркер пасля многазначнай паузы, — што дзе-б ні быў цяпер Гэй, лепш яму быць там, дзе ён ёсць, чым тут, дома. Каб я быў на вашым месцы, я гэтым задаволіўся-б. І асабіста я зусім задаволены. Міс Домбі даверлівая і маладая… магчыма — калі толькі ёсць у яе які-небудзь недахоп — яна, будучы вашай дачкой, не дастаткова гордая. Але гэта, зразумела, глупства. Можа хочаце праверыць са мною гэтыя балансы?
Замест таго, каб нахіліцца над ляжаўшымі перад ім паперамі, містэр Домбі адкінуўся на спінку крэсла і пільна паглядзеў на загадчыка. Загадчык, з поўапушчанымі павекамі, прыкінуўся, быццам глядзіць на лічбы і не прыспешвае свайго прынцыпала[1].
Пакуль яны займаліся справамі і пад майстэрскім кіраўніцтвам загадчыка гнеўныя думкі аб няшчаснай Фларэнс зараджаліся і спелі ў сэрцы містэра Домбі, выцясняючы халодную непрыхільнасць, якая звычайна ім уладала, маёр Бегсток рушыў па ценевым баку вуліцы, маючы намер зрабіць ранішні візіт місіс Ск'ютон. Быў поўдзень, калі маёр увайшоў у будуар Клеапатры, і яму пашанцавала застаць сваю павяліцельку, як звычайна, на софе, дзе яна выбівалася з сіл над чашкай кофе ў пакоі, які для больш прыемнага адпачынку яе быў у такім поўзмроку, што Уітэрс, які ёй прыслугоўваў, вырысоўваўся няясна, як зданнёвы паж.
— Што за нязноснае стварэнне з'явілася тут? — сказала місіс Ск'ютон. — Я цярпець яго не магу. Ідзеце адсюль, хто-б вы не былі!
— Пані, у вас няхопіць духу прагнаць Дж. Б.! — запратэставаў маёр, спыняючыся на поўдарозе і трымаючы стэк на плячы.
— Ах, дык гэта вы? Бадай, можаце зайсці, — заўважыла Клеапатра.
Такім чынам маёр увайшоў і, наблізіўшыся да софы, прыклаў да губ яе цудоўную руку.
- ↑ Прынцыпал (лац.) — гаспадар.
