небудзь і скінуць гэты гнеў смутку і цішыні, Фларэнс пайшла ў яе спальню.
Дзверы не былі замкнёны з сярэдзіны і мякка паддаліся нерашучаму дакрананню яе рукі. Яна здзівілася, убачыўшы яркае святло, а заглянуўшы ў пакой, здзівілася яшчэ больш, убачыўшы, што яе мама, паўапранутая сядзіць ля патухшага каміна, у якім рассыпаюцца, ператвараючыся на попел, дагарэлыя вуглі. Яе вочы былі скіраваны ў далеч, і ў бляску гэтых вачэй, у яе твары, у яе фігуры, у тым, як яна сціскала рукамі ручкі крэсла, нібы збіраючыся ўсхапіцца, выяўлялася такое пакутлівае душэўнае хваляванне, што Фларэнс апанаваў жах.
— Мама! — крыкнула яна. — Што здарылася?
Эдзіт уздрыганулася і паглядзела на яе з такім невымоўным страхам, што Фларэнс спалохалася яшчэ больш.
— Мама! — ўсклікнула Фларэнс, кідаючыся да яе. — Любая мама! Што здарылася?
— Мне нездаровіцца, — сказала Эдзіт, дрыжачы і ўсё яшчэ пазіраючы на яе са страхам. — Мне сніліся благія сны.
— Але вы яшчэ не ляглі спаць, мама?
— Так, — сказала яна. — Сны ў сапраўднасці.
Рысы яе твара паступова разгладзіліся; яна дазволіла Фларэнс падыйсці бліжэй і, абняўшы яе, пяшчотна сказала ёй:
— Але што тут робіць мая птушачка? Што тут робіць мая птушачка?
— Я непакоілася, мама, бо не бачыла вас сёння вечарам і не ведала, як здароўе таты, і я… — Фларэнс запнулася і змоўкла.
— Цяпер позна? — запыталася Эдзіт, прыгладжваючы кудры, якія змяшаліся з яе ўласнымі цёмнымі валасамі і рассыпаліся па твары.
— Вельмі позна. Хутка світанне.
— Хутка світанне! — са здзіўленнем паўтарыла тая.
— Любая мама, што ў вас з рукой? — запыталася Фларэнс.
Эдзіт шпарка выхапіла руку і зноў паглядзела на Фларэнс з дзіўным спалохам (у ім было нейкае неразумнае жаданне схавацца ад яе). Але зараз-жа яна сказала: «Нічога, нічога. Выцяла». Пасля дадала: «Мая Фларэнс!» Пасля стала цяжка дыхаць і расплакалася.
— Мама! — усклікнула Фларэнс. — О, мама, што мне рабіць, што павінна я зрабіць, каб мы былі больш шчаслівымі? Ці можна што-небудзь зрабіць?
— Нічога, — адказала тая.
— Ці ўпэўнены вы ў гэтым? Няўжо гэта немагчыма? Калі я, не гледзячы на нашу ўмову, скажу, аб чым я цяпер думаю, вы не будзеце мяне лаяць? — запыталася Фларэнс.
— Гэта бескарысна, — адказала тая, — бескарысна! Я вам сказала, дарагая, што мне сніліся благія сны. Нішто не можа змяніць або перашкодзіць іх звароту.
