цаў; трасуцца ад холаду. Яны невясёла пераказваюць, што немцы падманяюць нашых то нібы кінутымі перадкамі разьбітае батарэі, то белым флагам, а потым косяць кулямётам „як капусту“. Акопы яны сабе нарабілі з таўсьценнага сасновага бярвеньня і рэек з зялезнае дарогі. Ім там цёпла: паставілі печачкі, нацягнулі пярын ад мірных жыхароў, кажухоў, нават сталоў і крэслаў.
Жывуць як паны, як у сваёй хаце. — „Ім хоць-бы што… Выбій іх адтуль нашымі сьвісьцёлкамі!“[1]
Чуецца з усіх бакоў нараканьне, што ў нас няма цяжкой артылерыі… і наогул парадку.
Раніцаю троху спаў (на восенным сонейку). Прачнуўся: на зямлі ў лагчынах шараватая пароша — вястуньня недалёчкае зімы. Толькі чаму яна не весяліць, як у сваёй роднай вёсачцы, дзе з яе прыходам вяжуцца ў успамінах бліны, скваркі, драная бульба з салам, малацьба ўдосьвіцьця, капаньне буракоў, дабіраньне канапелек, сечка капусты?..
Ух, капуста нагадала кулямётную „капусту“.
Я пачынаю бунтаваць супроць начальства, што на зямлі і што на небе.
Навіны за дзень:
Елі нясмачную нішчымную бульбу, накрадзеную з поля хутаран.
Пілі цагляны („кірпічны“) чай з хлебам.
- ↑ Лёгкай палявой артылерыяй.
