Веру, бо і ў мяне таксама. Ды і ўва ўсіх-чыста.
Сяньня праяжджалі мясцовасьці, дзе ўжо ляжыць сьлед гаспадараньня немцаў. Мірныя жыхары страшэнна жаляцца на іхныя зьдзекі і грабежніцтва. — „Усё забралі, пакралі. Гусіну тваю зарэжа, і яшчэ пух ім абдзірай. Бульбы, як нашы, не капаюць: падавай ім чагось далікатнейшага, масла, яек, малака… Рылы — во! Відаць, на добрым хлебе гадаваліся, ня то што мы. Усю лепшую вопратку забралі, коні забралі, кароў або парэзалі, або з сабою пагналі. Дзяўчат крыўдзілі“…
— Ну, а што вы рабілі, як быў бой?
— Што? Дужа баяліся. У ямах сядзелі.
— Як пачаўся бой, — кажа стары жмогус, — пабег я цераз сад у бліндаж, што немцы нам параілі зрабіць. Бягу, а дрэвы ад трасяніны паветра так і хістаюцца. Сабачку майго забіла… Такі слаўны быў сабачка, цікавы…
З ружжаў мала стралялі, а ўсё: бу-бу-бу! Ад раніцы да вечара бухалі, а мы сядзелі ці поўзалі, як здохлыя, ня еўшы…
Калі бог вам дасьць зайсьці ў іхную зямлю, вы там так рабіце, — гаворыць з горкай злосьцю нейкая маладзіца-жмудзінка, змучаная, з мутнымі вачыма. Гаворыць добра парасійску: відаць, служыла ў горадзе.
Другая маладзіца слухаець нашу польска-расійскую размову, нічога не разумеець і заліваецца гаручымі сьлязьмі. Потым нешта з адчаем гаворыць пажмудзінску.
