што сядзяць пад грабянямі, Паўла, што пляце лапці за сталом — Клімавага сына, ды крые сьвет. У яго на кожную праяву жыцьця асабістае адчуваньне, па свайму яно праходзіць праз кроў і сэрца.
— Што цяпер? — нічога! Раней-жа было, як зайдзеш да Лэйбы — за пятак пі, колькі хочаш… Ну й сьвет цяпер стаў, каб ён праваліўся ў бяздоньне.
Усё вышэй падымае голас, ахрып мацней чуецца з горла.
— Было там у вас: п‘яныя валяліся ды жонак лупілі!
Злосна, з-пад грабяня дадала нявестка, а другая прыбавіла:
— Гэта-ж, як кажуць, ня сьвет перамяніўся, а людзі.
— Дык і я-ж пра тое…
І Клім усьлед цягнуў павольна-роўным голасам:
І пілі… і лепшы жылі, як цяперацька!
Паўла сядзеў за лапцямі — і ні слова не гаварыў, звыкся з гэтым, і сам казаў, а гэта неяк патрывожыла за сэрца.
— Ну, што з таго, што вы прапівалі? — спытаў з крыўдаю ў голасе.
— Як, што? А гэта хто нажыў, калі не бацькі, — абводзіць Клім рукамі ды з пагрозай гаворыць: — вы яшчэ папрабуйце, пажывіцё, пабачыце тады сьвет.
Лявон застанаўліваецца, моцна харкае на падлогу і ўжо весялей дадае:
— Ну, трэба йсьці будзе, на каляды ўжо гуляць будзем…
Ідзе, гамонячы за дзьвярыма сам з сабою, а па дарозе, на холадзе, думае:
