na, dy znikła. A Jan u sercy swaim pačuŭ najharačejšuju miłaść da Jezusa, što tak mocna pakachaŭ ludziej, niahodnych henaj miłaści. Užo ad tej pary Jan niepadobny byŭ da zwyčajnych śmiarotnikoŭ. Jon nie zajmaŭsia hulniami z rawieśnikami. ale što mieŭ čas, to bieh u cerkwu, abo tak maliŭsia.
Kali ŭžo padros, pašoŭ wučycca ŭ školi, dzie byŭ prykładam starannaści da nawuki i paradačnaści. Skora umieŭ na pamiać uwieś «Psałtyr» i ad tej pary što dzień hawaryŭ s psaltyra praznačanyje na tej dzień psalmy i malitwy. Z hetych knižek čerpaŭ jon nawuku wiery i nad swoj wiek razumieŭ dobra sprawy boskije i kaścielnyje.
Kali končyŭ tuju škołku, baćki addali Jana na praktyku ŭ handli da kupca Papowiča ŭ Wilniu. Ale Boh da inšaj sprawy kirawaŭ hetaho maładziana. Jan sumienna spaŭniaŭ usie pawinnaści ŭ Papowiča, ale što mieŭ chwilu času, to bieh da światyni, kab pamalicca, abo pasłuchać nawuki, za što haspadar jamu wyhawaryŭ, ale Kuncewič, ciarpliwa znosiačy wyhawory, ŭsiož nie pakidaŭ swajho pabožnaho zwyčaju.
U toj čas u Wilni až raiłosia ad roznych sekt relihijnych, a i tyje chryścijanie, što malilisia ŭ swaich cerkwach pa sławiansku, padzialilisia na dwa abozy: unijacki, katory za ziemskaho haławu kaścioła pryznawaŭ Rymskaho Papieža, i dyzunicki abo prawasłaŭny, katory nie pryznawaŭ Papieža. Kuncewič sam nia wiedaŭ, da katorych pryłučycca, ale, jak praŭdziwy chryścijanin, dufajučy, što Boh daść jamu raspaznać, dzie praŭda, źwiarnuŭsia
