|
Мы доўга стагналі пад зьдзекам другіх,
Мы праўды і шчасьця ня зналі,
Адбіўшысь ад хаты ў куткох мы чужых
Блудзілі і выйсьця шукалі.
Цьвіло наша поле быльлём, палыном
І звала да працы свайго хлебароба;
Струхлела і сошка з стальным сашніком,
А хатка скрывілась ад мукі-хваробы…
Навокал кідала ўсё смутны пагляд…
Ў нядолі і скарзе, нібы сіраціна,
Глядзела наперад, глядзела назад,
Чакала, як сонца, шчасьлівай часіны.
Ні родныя зыкі, ні родны напеў
Ня чулісь на родным вялікім абшары —
Нявольнікам нейкім край родны гібеў
І чуў толькі скаргі, аб нечым ўсё марыў…
А сонца скрозь хмары паслаў нам усход,
Красою чароўнай напоўніў паляны,
І ніва паволі дае ўжо прыплод
І гоіць даўнейшыя цяжкія раны.
Радзілась надзея, жыве пачуцьцё,
Хоць стара-даўнейшая песьня — лад новы:
Ўсё-ж мы аднаўляем, будуем жыцьцё,
Як дзень аднаўляе прыроду вясновы.
1912 г.
|
