вось што. — Стары ўстаў і ўвесь затросся. — Вельмі часта пачаў да мяне цягацца, вось што.
Навум таксама ўстаў.
— Ды ты, брат, звар’яцеў, ці што, — сказаў ён з усмешкай. — Аўдоцця Арэф’еўна, што гэта з ім?..
— Я табе кажу, — закрычаў дрыжачым голасам Акім: — вон пайшоў, чуеш… якая табе тут Аўдоцця Арэф’еўна… я табе кажу, чуеш, ідзі адсюль!
— Што ты мне гаворыш? — запытаў многазначна Навум.
— Пайшоў вон адсюль; вось што я табе кажу. Вось бог, а вось парог… разумееш? а то дрэнна будзе!
Навум ступіў наперад.
— Баценькі, не біцеся, галубочкі мае, — залепятала Аўдоцця, якая да таго моманту сядзела нерухома за сталом…
Навум зірнуў на яе.
— Не бойцеся, Аўдоцця Арэф’еўна, за што біцца! Эх, брат, — прадаўжаў ён, звяртаючыся да Акіма: — як ты раскрычаўся. Дапраўды. Які бойкі! Дзе гэта чутна з чужой хаты выганяць, — дадаў з павольнай расстаноўкай Навум: — ды яшчэ гаспадара?
— Як з чужой хаты, — прамармытаў Акім. — Якога гаспадара?
— А хоць-бы мяне.
І Навум прыжмурыўся і выскаліў свае белыя зубы.
— Як цябе? Хіба не я гаспадар?
— Які ты бесталковы, браток. Кажуць табе — я гаспадар.
Акім вытарашчыў вочы.
— Што ты такое балбочаш, як беляны аб’еўшыся, — загаварыў ён нарэшце. — Які ты тут чорта гаспадар?
— Ды што з табой гаварыць, — усклікнуў з нецярплівасцю Навум. — Бачыш ты гэту паперу, — прадаўжаў ён, выхапіўшы з кішэні складзены ўчэцвера гербавы ліст: — бачыш? Гэта купчая, разумееш, купчая і на зямлю тваю, і на двор; я іх купіў у памешчыцы, у Лізаветы Прохараўны купіў, учора купчую ў Б…е падпісалі — гаспадар тут, значыцца, я, а не ты. Сёння-ж збяры свае спажыткі, — дадаў ен, кладучы назад у кішэню паперу: — а заўтра каб і духу твайго тут не было; чуеш?
Акім стаяў, як громам прыбіты.
— Разбойнік, — прастагнаў ён нарэшце: — разбойнік. Гэй, Федзька, Міцька, жонка, жонка, хапайце яго, хапайце — трымайце яго!
Ён зусім разгубіўся.
