— Калі ласка, не паказвайце мне, міс Флой, — запярэчыла Ніпер, — мне таксама хочацца глядзець на іх, як і на місіс Піпчын.
— Я хачу, каб заўтра раніцой вы іх купілі для мяне, С'юзен, будзьце настолькі ласкавы. Грошай у мяне хопіць, — сказала Фларэнс.
— Божа-ж мой, міс Флой, — адазвалася міс Ніпер, — як гэта вы можаце гаварыць такія рэчы, калі кніг у вас і без таго ўжо горы, а настаўнікі і настаўніцы заўсёды навучаюць вас усякай усячыне, хоць я ўпэўнена, што ваш татуля, містэр Домбі, ніколі і нічому не пачаў-бы вас навучаць, ніколі і не падумаў-бы аб гэтым, калі-б вы яго не папрасілі, а тады ўжо, зразумела, ён не мог адмовіць; але згадзіцца, калі просяць, і самому прапанаваць, калі не просяць, міс, — дзве рэчы розныя.
— Але вы можаце купіць для мяне гэтыя кнігі, С'юзен, і вы іх купіце, калі даведаецеся, што яны мне патрэбны.
— Ну, а навошта яны вам патрэбны, міс? — запыталася Ніпер і дадала, знізіўшы голас: — Калі для таго, каб шпурнуць іх у галаву місіс Піпчын, я гатова купіць цэлы воз.
— Мне здаецца, С'юзен, я магла-б, бадай, дапамагчы Полю, калі-б у мяне былі гэтыя кнігі, — сказала Фларэнс, — і зрабіць для яго наступную нядзелю крышачку лягчэйшай. Ва ўсякім выпадку я хачу паспрабаваць. Купіце-ж іх для мяне, дарагая, я ніколі не забудуся, як міла было з вашага боку выканаць маю просьбу.
Трэба было мець сэрца больш чорствае, чым у С'юзен Ніпер, каб адвярнуцца ад маленькага партманеціка, які працягнула ёй з гэтымі словамі Фларэнс, і пяшчотнага ўпрашаючага позірку, які суправаджаў гэтую просьбу. С'юзен моўчкі сунула партманецік у кішэню і адразу-ж пабегла выконваць даручэнне.
Знайсці кнігі было нялёгка; у крамах ёй гаварылі, што яны толькі што распраданы ці што іх і не было, або што была вялікая партыя ў мінулым месяцы, або што вялікая партыя чакаецца ў наступным тыдні. Але С'юзен цяжка было збіць з панталыку ў падобным выпадку; і пераканаўшы белавалосага юнака ў чорным калянкоравым фартуху, які працаваў у бібліятэцы, дзе яе ведалі, прыняць удзел у пошуках, яна да таго замучыла яго хадзьбой узад і ўперад, што ён прыклаў усе намаганні, каб толькі ад яе пазбавіцца, і ўрэшце дапамог ёй вярнуцца дадому з трыумфам.
Над гэтым скарбам Фларэнс сядзела вечарамі, пасля сканчэння сваіх уласных штодзённых урокаў, ідучы за Полем па цярністых сцежках навукі; ад прыроды кемлівая і здольная, кіруемая цудоўнейшым з настаўнікаў — любоўю, яна неўзабаве дагнала Поля, зраўнялася з ім і перагнала яго.
Ні слова не было аб гэтым сказана місіс Піпчын; але па начах, калі ўсе спалі, калі міс Ніпер у папільётках, задрамаўшы ў нязручнай позе, спала, седзячы каля Фларэнс, і калі попел у каміне быў халодным і шэрым, і калі свечкі дагаралі і аплывалі,
