— Не для таго, каб убачыць яе, — прадаўжаў Уолтэр, — хоць, бадай, я мог-бы яе ўбачыць, калі-б паспрабаваў, бо містэр Домбі не ў горадзе, а для таго, каб развітацца з С'юзен. Я, ведаеце, думаў, што магу на гэта адважыцца пры даных акалічнасцях і калі ўспомніць той дзень, калі я апошні раз бачыў міс Домбі.
— Так, мой хлопчык, так, — адказаў дзядзька, ачнуўшыся ад задумення.
— І я яе бачыў, — прадаўжаў Уолтэр. — Я маю на ўвазе С'юзён; і сказаў ёй, што заўтра ад'язджаю. І я дадаў, дзядзя, што вы заўсёды цікавіліся міс Домбі з таго самага вечара, як яна пабыла тут, і заўсёды жадалі ёй здароўя і шчасця, і заўсёды будзеце лічыць за гонар і прыемнасць зрабіць ёй хоць якую-небудзь паслугу; мне, ведаеце, здавалася, што я магу гэта сказаць пры даных акалічнасцях. Як вы думаеце?
— Так, мой хлопчык, так, — адказаў дзядзька тым-жа тонам, што і раней.
— І я дадаў, — прадаўжаў Уолтэр, — што калі яна, — я маю на ўвазе С'юзен, — калі-небудзь паведаміць вас, сама або праз місіс Рычардс або праз каго-небудзь іншага, хто загляне ў гэтыя краі, што міс Домбі здарова і шчасліва, вы будзеце вельмі ўдзячны і напішаце пра гэта мне, і я таксама буду ўдзячан. Вось і ўсё! Чэснае слова, дзядзя, — сказаў Уолтэр, — у мінулую ноч я амаль не спаў, таму што думаў пра гэта; а вышаўшы з дому, ніяк не мог вырашыць, зрабіць гэта ці не. І, аднак, я ўпэўнен, што гэта было шчырае, сардэчнае маё жаданне, і ў выніку я быў-бы вельмі няшчаслівы, калі-б не задаволіў яго.
Яго чыстасардэчны голас і тон адпавядалі яго словам і сцвярджалі іх праўдзівасць.
— Дык вось, дзядзя, калі вы яе калі-небудзь убачыце, — сказаў Уолтэр, — цяпер я маю на ўвазе міс Домбі, магчыма, вы яе ўбачыце, хто ведае? — дык перадайце, як я спачуваў, як шмат я пра яе думаў, калі быў тут, як я гаварыў пра яе са слязмі на вачах, дзядзя, у гэты апошні вечар перад ад'ездам. Перадайце ёй, як я гаварыў аб тым, што ніколі не забуду яе ласкаага абыходжання, яе цудоўнага твара і — што лепш за ўсё — яе вялікай дабраты. І таму, што гэтыя чаравікі я ўзяў не ў жанчыны і не ў маладой лэдзі, а толькі ў нявіннага дзіцяці, — прадаўжаў Уолтэр, — скажыце ёй, калі можна, дзядзя, што я іх захаваў — яна ўспомніць, як часта яны звальваліся з ног у яе ў той вечар — і павёз з сабой на ўспамін!
У гэты самы момант яны накіроўваліся ў дарогу ў адным з куфэркаў Уолтэра. Насільшчык, які адвозіў яго багаж на каламажцы, каб пагрузіць яго на прыстані на борт «Сына і Наследніка», заўладаў імі і, перш чым гаспадар іх паспеў дагаварыць фразу, павёз іх з-пад самага носа бяздушнага Мічмана.
Але гэтаму старому мараку можна дараваць за яго нячулыя адносіны да скарбу, які вывозілі, бо ў той-жа момант перад
