і тут саступіў Уолтэру, які ўзяўся давесці яе і С'юзен Ніпер да карэты.
— Уолтэр, — сказала па дарозе Фларэнс, — я пабаялася запытацца пры вашым дзядзі. Як вы думаеце, вы едзеце вельмі надоўга?
— Дапраўды, не ведаю, — сказаў Уолтэр. — Думаю, што надоўга. Мне здаецца, містэр Домбі меў гэта на ўвазе, назначаючы мяне.
— Гэта — знак прыхільнасці, Уолтэр? — пасля нядоўгага вагання запыталася Фларэнс, з трывогай заглядаючы яму ў твар.
— Назначэнне? — абазваўся Уолтэр.
— Так.
Больш за ўсё на свеце Уолтэру хацелася-б даць сцвярджальны адказ, але яго твар адказаў раней, чым губы, а Фларэнс пазірала на яго вельмі ўважліва, каб не зразумець адказу.
— Баюся, што вы бадай ці былі любімцам таты, — нясмела сказала яна.
— Няма ніякіх падстаў, каб я ім быў, — з усмешкай адказаў Уолтэр.
— Ніякіх падстаў, Уолтэр?!
— Не было ніякіх падстаў, — сказаў Уолтэр, адгадваючы яе думкі. — Шмат людзей служыць у фірме. Паміж містэрам Домбі і такім маладым чалавекам, як я, адлегласць велізарная. Калі я выконваю свой абавязак, я раблю тое, што павінен рабіць, і раблю не больш, чым усе астатнія.
Ці не было ў Фларэнс апасак, якія яна бадай ці разумела, апасак, якія прынялі невыразную і няпэўную форму з той нядаўна мінуўшай ночы, калі яна ўвайшла ў пакой бацькі, — апасак, што выпадковая зацікаўленасць да яе Уолтэра і даўняе яго знаёмства з ёю маглі навесці на яго гэта грознае нездавальненне і непрыязнь? Ці не было якіх падазронасцей у Уолтэра і ці не прамільгнула ў яго думка, што яны ўзніклі ў яе ў той момант? Ні ён, ні яна аб гэтым не сказалі ні слова.
— Магчыма, што вы вельмі хутка вернецеся, Уолтэр, — сказала Фларэнс.
— Магчыма, я вярнуся старым, — сказаў Уолтэр, — і ўбачу вас пажылой лэдзі. Але я спадзяюся на лепшае.
— Тата, — памаўчаўшы, сказала Фларэнс, — магчыма… аправіцца ад гора і калі-небудзь загаворыць са мною больш адкрыта; і калі гэта здарыцца, то я скажу яму, як мне вельмі хочацца, каб вы вярнуліся, і папрашу выклікаць вас.
У гэтых словах пра бацьку была чуллівая няўпэўненасць, якую Уолтэр вельмі добра зразумеў.
Таму што яны падышлі да карэты, ён расстаўся-б з ёю моўчкі, бо зразумеў цяпер, што значыць разлука; але Фларэнс, усеўшыся, затрымала яго за руку.
