коміна даходзіць пах гарэлай сажы, калі Уолтэр падняўся наверх, каб развітацца з жыхарамі. Гэтыя хітрыкі капітан Катль лічыў недаступнымі разуменню ўсякага не ўведзенага ў курс справы гледача.
Развітаўшыся з верхнімі жыхарамі, Уолтэр спусціўся ўніз і праходзіў праз краму, накіроўваючыся ў маленькую гасціную, як раптам убачыў знаёмы яму завяўшы твар, які заглянуў з вуліцы, і кінуўся да яго.
— Містэр Каркер, — усклікнуў Уолтэр, паціскаючы руку Джону Каркеру-малодшаму. — Увайдзіце, калі ласка! Вельмі прыязна з вашага боку прыйсці сюды так рана, каб развітацца са мною.
— Бадай ці сустрэнемся мы яшчэ калі-небудзь, Уолтэр, — адказаў той, ухіляючыся ад яго запрашэння. — Я адважваюся гаварыць з вамі і паціснуць вам руку перад разлукай. Больш мне не давядзецца стрымліваць вашыя шчырыя спробы да збліжэння, Уолтэр.
— Ах, сэр Каркер! — адказаў Уолтэр. — Навошта вы працівіліся? Вы маглі зрабіць мне толькі дабро, у гэтым я ўпэўнен.
Той паківаў галавой.
— Калі-б я мог зрабіць што-небудзь добрае на гэтым свеце, — сказаў ён, — я зрабіў-бы для вас, Уолтэр.
— Увайдзіце, містэр Каркер, і пазнаёмцеся з маім слаўным старым дзядзем, — дамагаўся Уолтэр. — Я часта гаварыў яму пра вас, і ён будзе рад паўтарыць вам усё, што чуў ад мяне. Я нічога не гаварыў яму, — дадаў Уолтэр, заўважыўшы яго замяшанне і збянтэжыўшыся сам, — я нічога не гаварыў яму пра нашу апошнюю размову, містэр Каркер; нават яму не гаварыў, паверце мне!
Сівы Каркер-малодшы сціснуў яму руку, і слёзы выступілі ў яго на вачах.
— Калі я калі-небудзь і пазнаёмлюся з ім, Уолтэр, — адказаў ён, — то толькі для таго, каб атрымаць вестку пра вас. Будзьце ўпэўнены, што я не злоўжыву вашай спагадлівасцю і ўвагай. Я злоўжыў-бы імі калі-б не расказаў яму ўсёй праўды, перш чым дамагацца яго давер'я. Але, апрача вас, у мяне няма ні сяброў, ні знаёмых, і нават дзеля вас я бадай ці стаў-бы іх шукаць.
— Мне-б хацелася, — сказаў Уолтэр, — каб вы сапраўды дазволілі быць мне вашым сябрам. Я, як вам вядома, містэр Каркер, заўсёды гэтага хацеў, але ніколі не жадаў гэтага так моцна, як цяпер, калі нам трэба расстацца.
— Досыць таго, што я ў душы лічу вас сваім сябрам, — адказаў той, — і чым больш я ад вас стараніўся, тым больш схілялася да вас маё сэрца і было напоўнена пачуццямі да вас, Уолтэр. Бывайце!
