Містэр Перч кашлянуў, захінуўшыся рукой, і чакаў далейшых распараджэнняў.
— Яшчэ хто-небудзь?
— Я-б, сэр, — сказаў містэр Перч, — не браў на сябе смеласць дакладваць, сэр, што ёсць яшчэ хто-небудзь, але гэты самы блазнюк, які быў тут учора, сэр, і ў мінулым тыдні, зноў круціцца паблізу.
— Вы казалі, што ён хоча атрымаць работу, ці не праўда, Перч? — запытаўся містэр Каркер, адкідваючыся на спінку крэсла і пазіраючы на службоўца.
— Сэр, — сказаў містэр Перч, яшчэ раз кашлянуўшы ў руку: кашлем ён заўсёды выказваў сваю пакорлівасць, калі іншага спосабу не мог прыдумаць, — яго заўвагі звычайна зводзяцца да таго, што ён пачціва жадае ўбачыць аднаго з джэнтльменаў і што ён хоча зарабляць на пражыццё. Але бачыце, сэр, — дадаў Перч, панізіўшы голас да шэпту і павярнуўшыся, каб для захавання таямніцы штурхнуць дзверы рукою і каленам, нібы можна было прычыніць іх яшчэ шчыльней, калі яны былі ўжо зачынены, — трудна выцерпець, сэр, калі такі блазнюк шныпарыць тут і кажа, што яго матка была карміліцай маладога джэнтльмена вашай фірмы і таму ён спадзяецца, што наша фірма аб ім паклапоціцца.
— Пакажыце мне гэтага хлапца, Перч, — сказаў містэр Каркер. — Прывядзіце яго сюды!
— Слухаю, сэр. Прашу прабачэння, сэр, — сказаў містэр Перч, затрымліваючыся ля дзвярэй, — з выгляду ён грубаваты, сэр.
— Няважна. Калі ён тут, прывядзіце яго. Пасля я прыму містэра Джылса. Папрасіце яго пачакаць!
Пасыльны неўзабаве вярнуўся ў суправаджэнні пары цяжкіх ботаў, якія, ступаючы па карыдоры, грукалі, як скрынкі. Бесцырамонна кінуўшы: «Ну, варушыцеся!», — вельмі не звычайны зварот у яго вуснах, — містэр Перч увёў дужага пятнаццацігадовага хлапца, з круглым чырвоным тварам, круглай кароткай астрыжанай галавой, круглымі чорнымі вачыма, акруглымі рукамі і нагамі і круглым тулавам, які, завяршаючы акругласць сваёй фігуры, трымаў у руцэ круглы капялюш, у якога не было палей.
Падпарадкоўваючыся кіўку містэра Каркера, Перч, увёўшы наведвальніка да гэтага джэнтльмена, хуценька вышаў. Як толькі яны асталіся сам-на-сам, містэр Каркер, не папярэдзіўшы ніводным словам, схапіў хлопчыка за горла і пачаў так трэсці, што галава яго, здавалася, вось-вось сарвецца з плячэй.
Аж змяніўшыся ў твары ад здзіўлення, хлопчык дзіка вытарашчыў вочы на душыўшага яго джэнтльмена з вялікім мноствам белых зубоў. Нарэшце, ён ухітрыўся сказаць:
— Што вы, сэр? Пусціце мяне, чуеце?!
— Пусціць вас! — сказаў містэр Каркер. — Як! Ды хіба вы не ў маіх руках?
