— Ахапляе роспач! Дзеля чаго? — з жахам усклікнула Фларэнс.
— Ды ні дзеля чаго, міс, — сказала С'юзен. — Ах, божа мой, ні дзеля чаго! Уся справа толькі ў гэтай мокрай папільётцы, Перчы, якога ўсякі можа раздушыць адным пальцам, і, дапраўды-ж, гэта было-б шчасцем для ўсіх, калі-б хто-небудзь яго пашкадаваў, і аказаў яму гэту паслугу.
— Чаму яго апаноўвае роспач? Карабль загінуў, С'юзен? — вельмі пабялеўшы, запыталася Фларэнс.
— Не, міс, — адказвала С'юзен. — Адважыўся-б ён толькі сказаць мне гэта адкрыта! Не, міс, але ён кажа, што ўжо гавораць аб гэтым караблі і што не бывала яшчэ выпадку, каб пра карабль, які пусціўся ў такое плаванне, так доўга не было ніякіх вестак, і што жонка капітана заходзіла ўчора ў кантору і здавалася крыху ўстрывожанай, але гэта-ж усякі мог-бы сказаць, мы гэта і раней ведалі.
— Перад ад'ездам я павінна наведаць дзядзю Уолтэра, С'юзен, — шпарка сказала Фларэнс. — Пайду пабачуся з ім сёння раніцой. Пайдзём зараз-жа, С'юзен!
З тае прычыны, што міс Ніпер не знайшла ніякіх пярэчанняў супроць гэтай прапановы і зусім яе ўхваліла, яны хутка сабраліся ў дарогу, вышлі на вуліцу і накіраваліся да маленькага Мічмана.
Параўняўшыся з Драўляным Мічманам, які стаяў на процілеглым баку, і стараючыся выбраць момант, каб перайсці вуліцу, яны ў першую хвіліну здзівіліся: ля дзвярэй інструментальнага майстра яны ўбачылі круглагаловага хлопчыка з тоўстай фізіяноміяй, задранай у неба, які, пакуль яны пазіралі на яго, нечакана засунуў у свой вялізны рот па два пальцы кожнай рукі і пры дапамозе такога прыстасавання, прывабліваючы высока лятаючых галубоў, вельмі-ж прарэзліва свіснуў.
— Старэйшы сын місіс Рычардс, міс, — сказала С'юзен, — і гора яе жыцця!
З прычыны таго, што Полі заходзіла расказаць Фларэнс пра ўваскросшыя надзеі на свайго сына, Фларэнс была падрыхтавана да гэтай сустрэчы; пакарыстаўшыся зручнай хвілінай, яны абедзве перабеглі праз вуліцу, не звяртаючы ўвагі на мучыцеля місіс Рычардс. Гэты аматар спорту, не ведаючы аб іх прыходзе, зноў засвістаў яшчэ мацней, а пасля закрычаў на ўсю сілу ад узрушэння: «Брадзягі! Го-о-оп! Брадзягі!», і гэты крык так падзейнічаў на сарамлівых галубоў, што, раздумаўшы ляцець проста ў які-небудзь горад на поўначы Англіі, — а такі быў, як відаць, першапачатковы іх намер, — яны пачалі кружыцца і сцішаць лёт, пасля чаго першынец місіс Рычардс зноў прарэзліва на іх свіснуў і закрычаў, заглушаючы вулічны шум: «Брадзягі! Го-о-оп! Брадзягі!»
