— Ва ўсякім выпадку, дарагая, — сказала лэдзі, — ваша гора лягчэйшае, чым гора Фларэнс, таму што не можа быць на свеце сіраты больш адзінокай, чым тая, якой адмаўляе ў любові бацька.
Кветкі рассыпаліся па зямлі, як прах; рукі закрылі твар, і асірацелая Фларэнс апусцілася на зямлю і плакала доўга і горка.
Але, моцная духам і цвёрдая ў сваім добрым намеры, Фларэнс трымалася за гэты намер, як паміраючая маці трымалася за Фларэнс у той дзень, калі дала жыццё Полю. Бацька не ведае, як горача яна яго любіць. Як-бы доўга ні давялося чакаць і як-бы марудна ні цягнуўся час, яна павінна рана ці позна адкрыць гэту любоў бацьку. Да таго часу яна павінна клапаціцца аб тым, каб ніводным неабдуманым словам, позіркам, узрывам пачуццяў, выкліканых выпадковамі акалічнасцямі, не паскардзіцца на яго, не даць поваду да гэтых чутак, што ганьбяць яго.
Так рабіла яна заўсёды. Калі чыталі ўголас якую-небудзь кнігу і ў ёй успаміналася аб нядобрым бацьку, яна баялася, каб не параўналі гэта з ім; цярпела, але не за сябе. Так было і тады, калі яны разыгрывалі якую-небудзь п'еску, ставілі жывыя карціны, пачыналі гульні. Столькі было падстаў для неспакойства наконт яго, што не раз яна хісталася, ці не лепш ёй вярнуцца ў стары дом і зноў жыць мірна ў засені яго нудных сцен.
Фларэнс цярпліва аддавалася сваім клопатам, і, не пранікнуўшы ў тайну невядомай чароўнасці, пра якую спрабавала даведацца ў гасціўшых у доме дзяцей, яна часта раніцою гуляла адна сярод дзяцей беднякоў. Але і тут яна пераканалася, што яны на многа далей за яе пайшлі ўперад, каб яна магла чаму-небудзь ад іх навучыцца. Даўным-даўно яны заваявалі сабе месца ў родным доме, а не стаялі знадворку, як яна, перад замкнутымі дзвярыма.
Некалькі разоў яна звяртала ўвагу на аднаго чалавека, які з самай раніцы браўся за работу, а каля яго часта сядзела дзяўчына прыблізна адных год з Фларэнс. Ён быў вельмі бедны, не меў, здавалася, пэўных заняткаў; у часе адліву ён бадзяўся па беразе ракі, шукаючы ў гляі якіясьці кавалкі і абломкі; у іншы час абрабляў нікчэмны кавалачак зямлі перад сваім катэджам, рамантаваў невялікую старую лодку або, здаралася, выконваў якую-небудзь работу для суседа. Але над чым-бы ні працаваў гэты чалавек, дзяўчына ніколі не працавала і сядзела каля яго абыякавая, панурая і бяздзейная.
Фларэнс часта хацелася загаварыць з ім, але яна не адважвалася, бо ён ніколі не звяртаўся да яе. Але неяк раніцой яна выпадкова сустрэлася з ім, прайшоўшы сярод падстрыжаных вербаў па бакавой сцежцы, што выходзіла на камяністую пляцоўку паміж яго домам і ракою, дзе ён стаяў ля агню, які расклаў, каб паправіць старую лодку, якая ляжала тут-жа і была перавернута ўверх дном; пачуўшы яе крокі, ён падняў галаву і павітаўся з ёй.
