прыпомніць, ці бачыла яна калі-небудзь яго, але калі ён наблізіўся, яна мімавольна ўздрыганулася і адхіснулася.
— Запэўняю вас, конь у мяне ціхі, — сказаў джэнтльмен.
Але не конь, а штосьці ў самым джэнтльмене — Фларэнс не магла-б вызначыць, што іменна, — прымусіла яе адхіснуцца, нібы яе ўкалолі.
— Здаецца, я маю гонар гаварыць з міс Домбі? — сказаў джэнтльмен з самай украдчывай усмешкай.
Калі Фларэнс нахіліла галаву, ён дадаў:
— Маё прозвішча Каркер. Бадай ці магу я спадзявацца, што міс Домбі памятае мяне інакш, чым па маім прозвішчу Каркер.
Фларэнс, адчуваючы нейкі дзіўны азноб, хоць дзень быў і гарачы, прадставіла яго свайму гаспадару і гаспадыні, якія прынялі яго вельмі прыязна.
— Тысячу разоў прашу прабачэння! — сказаў містэр Каркер. — Але справа ў тым, што заўтра раніцой я еду да містэра Домбі, у Лемінгтон, і калі міс Домбі захоча даверыць мне якое-небудзь даручэнне, ці патрэбна гаварыць, які я буду шчаслівы?
Сэр Барнет, адразу зразумеўшы, што Фларэнс захоча напісаць пісьмо бацьку, прапанаваў вярнуцца дадому і прасіў містэра Каркера зайсці да іх і паабедаць, не гледзячы на касцюм для коннай язды. На няшчасце, містэр Каркер быў ужо запрошаны на абед, але, калі міс Домбі захоча паслаць пісьмо, нішто не будзе яму так прыемна, як праводзіць іх дадому і ў якасці адданага яе раба чакаць, колькі яна захоча. Калі ён гаварыў гэта з самай шырокай сваёй усмешкай і нахіляўся да яе вельмі блізка, пагладжваючы шыю свайму каню, Фларэнс, сустрэўшы яго позірк, хутчэй убачыла, чым пачула як ён сказаў: «Аб караблі няма ніякіх вестак!»
Збянтэжаная, спалоханая, адступаючыся ад яго і па сутнасці не ведаючы, ці сказаў ён гэтыя словы, бо здавалася, ён іх не вымавіў, але нейкім дзіўным чынам паказаў ёй ў сваёй усмешцы. Фларэнс слабым голасам адказала, што вельмі яму ўдзячна, але пісаць не будзе: ёй няма аб чым пісаць.
— Магчыма, што-небудзь перадаць, міс Домбі? — запытаўся зубасты чалавек.
— Нічога, — сказала Фларэнс, — апрача маёй… маёй гарачай любові… калі ласка.
Як ні была ўсхвалявана Фларэнс, яна паглядзела на яго ўпрашальным і красамоўным позіркам, які заклінаў яго злітавацца над ёю, калі яму вядома, — а гэта яму было вядома, — што ўсякае даручэнне ад яе да бацькі — справа не звычайная, і тым больш — такое даручэнне. Містэр Каркер усміхнуўся, нізка пакланіўся і, выслухаўшы просьбу сэра Барнета перадаць сардэчны паклон ад яго самога і лэдзі Скетлс, развітаўся і паехаў, зрабіўшы добрае ўражанне на гэту годную пару.
