— Напэўна, гэты джэнтльмен вельмі садзейнічаў прыемнаму правядзенню часу, — сказаў Каркер.
— Зусім правільна, — сказаў містэр Домбі.
— Тут у яго, бясспрэчна, ёсць сябры, — прадаўжаў Каркер. — На падставе яго слоў я заключыў, што вы бываеце ў кампаніі. Ці ведаеце, — ён агідна ўсміхнуўся, — я так рад, што вы бываеце ў кампаніі!
Містэр Домбі паднёс руку да гальштука, апусціў у яго падбародак, кашлянуў і некалькі секунд стаяў і моўчкі глядзеў на свайго вернага друга і слугу.
— Я буду мець прыемнасць, Каркер, — сказаў, нарэшце, містэр Домбі з такім выглядам, нібы праглынуў вельмі вялікі кавалак, прадставіць вас маім… больш правільна, сябрам маёра. У вышэйшай ступені прыемныя і вартыя людзі.
— Я думаю, сярод іх ёсць лэдзі? — украдчыва запытаўся ліслівы загадчык.
— Так… гэта значыць дзве лэдзі, — адказаў містэр Домбі.
— Толькі дзве? — усміхнуўся Каркер.
— Так, толькі дзве… Я абмежаваўся візітам да іх і больш ніякіх знаёмстваў тут не заводзіў.
— Магчыма сёстры? — меркаваў Каркер.
— Маці і дачка, — адказаў містэр Домбі.
Калі містэр Домбі апусціў вочы і зноў паправіў гальштук, твар містэра Каркера, які ўсміхаўся, у адну секунду і зусім нечакана ператварыўся ў твар напружаны і хмурны, з пільна накіраваным на яго позіркам і агіднай усмешкай. Калі містэр Домбі ўзняў вочы, ён змяніўся таксама хутка, набыўшы ранейшы свой выгляд, і паказваў яму аголеныя дзясны.
— Вы вельмі прыязны, — сказаў Каркер. — Я буду мець шчасце пазнаёміцца з імі. Дарэчы пра дочак… Я бачыў міс Домбі.
Кроў прыліла да шчок містэра Домбі.
— Я дазволіў сабе наведаць яе, — прадаўжаў Каркер, — каб даведацца, ці не дасць мне яна якога-небудзь даручэння, але на маю долю не выпала шчасце, і я магу перадаць толькі… толькі яе гарачую любоў.
Якая воўчая морда! Нават успалены язык быў відаць у расцягнутай зяпе, калі вочы сустрэліся з вачыма містэра Домбі!
— Якія ў вас справы? — запытаўся гэты джэнтльмен пасля паузы, на працягу якой містэр Каркер выняў мемарандумы і іншыя паперы.
— Іх вельмі мала, — адказаў Каркер. — Увогуле, за апошні час нам, насуперак звычайнаму, не пашанцавала, але для вас гэта амаль што ніякага значэння не мае. У Лойда лічаць, што «Сын і Наследнік» затануў. Ну што-ж, судно было, як належыць, застрахавана ад кіля да топ-мачты.
