— Сапраўды-ж, мама, гэта дарэмна, — павярнуўшыся, сказала Эдзіт, — пакіньце гэтую манеру размаўляць. Мы зусім адны. Мы адзін аднаго ведаем.
Спакойная пагарда, якая адлюстравалася на яе твары, — пагарда, яўна накіраваная на яе самую не менш, чым на іх, — была такая глыбокая, што прытворная ўсмешка маці, хоць і была яна прывычнай, на секунду знікла з губ.
— Якая вы сёння дзіўная, дарагая мая. Дазвольце вам сказаць, любачка, што маёр Бегсток прынёс вельмі прыязную запіску ад містэра Домбі, які прапануе паснедаць з ім заўтра і адправіцца ва Уорык і ў Кенілуорт. Вы паедзеце, Эдзіт?
— Ці паеду я? — паўтарыла яна, моцна пачырванела і, перарывіста дыхаючы, павярнулася да маці.
— Я ведала, дарагая, што вы паедзеце, — бясклопатна адазвалася тая. — Я запыталася, як вы кажаце, для прыстойнасці. Вось пісьмо містэра Домбі, Эдзіт.
— Дзякую вам. У мяне няма ніякага жадання чытаць яго, — быў яе адказ.
— У такім выпадку, бадай, я дам адказ на яго сама, — сказала місіс Ск'ютон, — хоць у мяне была думка прасіць вас узяць на сябе ролю майго сакратара, дарагая мая.
З прычыны таго, што Эдзіт не зварухнулася і нічога не адказала, місіс Ск'ютон папрасіла маёра прысунуць да яе столік, адчыніць пюпітр і дастаць ёй пяро і паперу; гэтыя галантныя паслугі маёр аказаў з вялікай пакорлівасцю і адданасцю.
Місіс Ск'ютон аддала пісьмо маёру, які, узяўшы. яго, як каштоўнае даручэнне, зрабіў выгляд, быццам хавае яго ля сэрца, але з прычыны ненадзейнасці свайго жылета мімаволі апусціў яго ў кішэню штаноў.
— Што датычыцца перамены ў ёй, сэр, — разважаў па дарозе назад маёр, — што датычыцца перамены, сэр, тамлення і да таго падобнага, то на гэту вудачку Джозеф Бегсток не зловіцца. Не, сэр! Гэта не збудзецца! Ну, а што датычыцца разыходжання паміж імі або прорвы, як кажа матуля, то няхай мяне ліха возьме, сэр, калі гэта не падобна да праўды! І гэта вельмі дзіўна! Ну, што-ж, сэр! — пыхцеў маёр. — Эдзіт Грэйнджэр і Домбі — цудоўная пара; няхай вырашаць спрэчку паядынкам. Бегсток ставіць на пераможцу!
Маёр, захоплены сваімі думкамі, праказаў гэтыя апошнія словы ўголас, з прычыны чаго злашчасны тубылец спыніўся і павярнуўся, думаючы, што яны накіраваны да яго. Раззлаваны гэтым да апошняй ступені, маёр (хоць у той момант ён раздуваўся ад надзвычай добрага настрою) ткнуў тубыльца паміж рэбраў сваім стэкам і з невялікімі перапынкамі не пакідаў падштурхваць яго аж да самай гасцініцы.
