Маёр вельмі хрыплым голасам выказвае сваю згоду. Містэр Каркер, перагнуўшыся цераз стол да стрыечнага брата Фінікса, усміхаецца і ківае шмат разоў.
— Э… уласна кажучы, гэта не э… — Стрыечны брат Фінікс пасля такога ўступу безнадзейна змаўкае.
— Слухайце, слухайце! — кажа маёр унушальвым тонам.
Містэр Каркер паціху пляскае ў далоні і, зноў перагнуўшыся цераз стол, усміхаецца і ківае яшчэ больш энергічна, чым раней, нібы яго асабліва здзівіла гэта апошняя заўвага і ён хоча выказаць, якую карысць яна дала яму.
— Гэта такая падзея, — кажа стрыечны брат Фінікс, — калі, уласна кажучы, можна, не парушаючы прыстойнасці, крыху адступіць ад звычаяў штодзённага жыцця. І хоць я ніколі не быў прамоўцам, і калі я быў у Палаце абшчын і меў гонар падтрымліваць прапанову, я, уласна кажучы, захварэў на два тыдні, засмучаны няўдачай…
Маёр і містэр Каркер у такім захапленні ад гэтага біяграфічнага штрыха, што стрыечны брат Фінікс смяецца і, звяртаючыся непасрэдна да іх, прадаўжае:
— Уласна кажучы, тады я быў вельмі хворы… усё-такі, ведаеце, я адчуваю, што на мне ляжыць абавязак. А калі на англічаніну ляжыць абавязак, ён, мне здаецца, абавязан выканаць яго як мага лепш. Такім чынам, сёння наша сям'я мела прыемнасць злучыцца ў асобе маёй цудоўнай і беззаганнай сваячкі, уласна кажучы, якая тут прысутнічае…
Пасля гэтага чуваць апладысменты.
— Якая прысутнічае, — паўтарае стрыечны брат Фінікс, адчуваючы, што гэтыя прыгожыя словы заслугоўваюць быць паўторанымі, — з тым, хто… гэта значыць з чалавекам, на якога пагарда ніколі не можа… уласна кажучы, з маім паважаным сябрам Домбі, калі ён мне дазволіць называць яго так.
Стрыечны брат Фінікс кланяецца містэру Домбі, містэр Домбі ўрачыста адказвае паклонам; усе больш або менш задаволены і расчулены гэтым незвычайным і, магчыма, бясспрыкладным абыходжаннем.
— У мяне не было магчымасці, — прадаўжае стрыечны брат Фінікс, — якой-бы я хацеў, каб бліжэй пазнаёміцца з маім сябрам Домбі і вывучыць тыя якасці, якія робяць гонар як яго розуму, так, уласна кажучы, і сэрцу, бо я меў няшчасце быць, — як мы, бывала, гаварылі ў мой час у Палаце абшчын, калі не прынята было спасылацца на Палату лордаў і калі парадак парламенцкіх паседжанняў захоўваўся, магчыма, лепш, чым захоўваецца цяпер, — меў няшчасце быць, — прадаўжае стрыечны брат Фінікс, счакаўшы з зялікай хітрасцю, каб выпаліць пасля свой жарт, — уласна кажучы, зусім у іншым месцы!
