варыць, пакуль няма для гэтага патрэбы? Яна, гэта мілае стварэнне, прывязалася да старога Соля Джылса, адчуўшы да яго такую прыхільнасць, такую пяшчотнасць, такую… Што за карысць гаварыць аб гэтым? Вы яе ведаеце.
— Спадзяюся, што так, — хіхікнуў містэр Тутс, адчуваючы, як твар яго заліўся румянцам.
— І вы прышлі сюды ад яе? — запытаўся капітан.
— Думаю, што так, — хіхікнуў містэр Тутс.
— У такім выпадку мне астаецца толькі заўважыць, — сказаў капітан, — што вы знаёмы з анёлам, і анёл вас зафрахтаваў.
Містэр Тутс адразу схапіў капітана за руку і папрасіў, каб той быў ласкавы пасябраваць з ім.
— Клянусь гонарам, — вельмі сур'ёзна сказаў містэр Тутс, — я буду вам вельмі ўдзячан, калі вы пазнаёміцеся са мною бліжэй. Мне-б вельмі хацелася добра спазнаць вас, капітан. Сапраўды, мне патрэбен сябра. Маленькі Домбі быў маім сябрам ва ўстанове доктара Блімбера і цяпер астаўся-б ім, каб ён жыў. Певень, — палахлівым шэптам прадаўжаў містэр Тутс, — вельмі нядрэнны… найлепшы сам па сабе… магчыма, самы спрытны чалавек на свеце; ён здольны на ўсё, усе гэта кажуць… але я не ведаю… мне гэтага мала… Так, капітан, — яна анёл! Калі ёсць дзе-небудзь на свеце анёл, то гэта міс Домбі. Я гэта казаў. І дапраўды, ведаеце, я буду вам вельмі ўдзячан, калі вы дасцё згоду падтрымліваць знаёмства са мною.
Капітан Катль прыняў гэту прапанову ветліва, але зусім не звязваючы сябе абяцаннем; ён заўважыў толькі: «Добра, прыяцель. Пабачым, пабачым» і ўспомніў містэру Тутсу пра яго даручэнне, запытаўшыся, чаму абавязан гэтым візітам.
— Справа ў тым, — адказваў містэр Тутс, — што я прышоў да вас ад маладой жанчыны. Не ад міс Домбі, а, ведаеце, ад С'юзен.
Капітан кіўнуў галавой з глыбокадумным выглядам, які сведчыў аб тым, што да гэтай маладой жанчыны ён ставіцца з пашанай.
— І я вам раскажу, як гэта здарылася, — сказаў містэр Тутс. — Я, бачыце, заходжу часамі з візітам да міс Домбі. Знарок я туды, ведаеце, не іду, але мне вельмі часта даводзіцца бываць у тым баку, і калі ўжо я траплю туды, ну, я і… я і зайду.
— Натуральна, — заўважыў капітан.
— Вось іменна, — пацвердзіў містэр Тутс. — І сёння я зайшоў. Клянуся гонарам, бадай ці можна ўявіць сабе, якім анёлам была сёння міс Домбі.
Капітан адказаў энергічным кіўком, даючы зразумець, што сяму-таму гэта, магчыма, і нялёгка ўявіць, але ва ўсякім выпадку не яму.
— Калі я адыходзіў, — сказаў містэр Тутс, — маладая жанчына ў вышэйшай ступені нечакана завяла мяне ў буфетную.
