але затое шмат ганарлівасці і нянавісці. Шчасце ў тым, што між імі нелады і барацьба, і ім пагражае небяспека — небяспека, Эліс!
— Якая небяспека?
— Я бачыла тое, што бачыла! Я ведаю тое, што ведаю! — захіхікала маці. — Няхай хто-небудзь глядзіць больш пільна! Няхай сёй-той сцеражэцца. Мая дачка, магчыма, яшчэ трапіць у добрую грамаду.
Пасля, бачачы, што дачка, якая пазірала на яе сур'ёзна і неўразумёна, мімаволі сціснула руку, у якой былі грошы, старая замітусілася, каб як мага хутчэй іх атрымаць, і паспешна дадала:
— Але я пайду куплю чаго-небудзь. Пайду куплю чаго-небудзь. — Пакуль яна стаяла з працягнутай рукой перад дачкою, тая, зірнуўшы яшчэ раз на грошы, пацалавала іх, перш чым з імі расстацца.
— Як Элі! Вы іх цалуеце? — хіхікнула старая. — Вось гэта накшталт мяне! Я гэта часта раблю. О, яны нам даюць столькі дабра! — і яна прыціснула да абвіслых грудзей паблякшыя поўпенсавікі, — колькі ўсялякага дабра яны нам даюць! Шкада толькі, што яны не цякуць да нас патокам!
— Я іх цалую цяпер, матуля, — сказала дачка, — бадай ці рабіла гэта я калі-небудзь раней, — дзеля той, якая мне іх дала.
— Дзеля той, якая іх дала, любачка? — паўтарыла старая, чые цмяныя вочы загарэліся, калі яна ўзяла грошы. — Я таксама іх цалую дзеля таго, хто дае, калі гэта прымусіць яго раскашэліцца. Але я пайду патрачу іх, любачка. Я зараз вярнуся.
— Вы, здаецца, сказалі, што шмат ведаеце, матуля, — заўважыла дачка, праводзячы яе позіркам да дзвярэй. — Вы вельмі паразумнелі з таго часу, як мы рассталіся.
— Ведаю! — пракаркала старая, адступаючы на крок ад дзвярэй. — Я ведаю больш, чым вы думаеце. Я ведаю больш, чым ён думае, любачка, і пра гэта я вам хутка раскажу падрабязна. Я ўсё пра яго ведаю.
Дачка недаверліва ўсміхнулася.
— Я ведаю яго брата, Эліс, — сказала старая, выцягнуўшы шыю з сапраўды страшэннай злараднасцю, — які мог бы апынуцца там, дзе былі вы, за пакражу грошай. Ён жыве са сваёй сястрой на паўночнай дарозе за Лонданам.
— Дзе?
— На паўночнай дарозе за Лонданам, любачка. Калі хочаце, можаце ўбачыць іх дом. Пахваліцца няма чым, хоць у таго, другога, дом дасканалы… Не, не! — усклікнула старая, ківаючы галавой і смеючыся, бо яе дачка ўсхапілася з крэсла. — Не цяпер! Гэта надта далёка, гэта ля прыдарожнага слупа, дзе звалена ў кучу каменне… Заўтра, любачка, калі надвор'е будзе добрае і вам захочацца паглядзець. Але пайду патрачу…
