пакінуўшы без увагі гэтай змены і вытлумачыўшы яе па-свойму, містэр Домбі прадаўжаў:
— Містэр Каркер быў такім ласкавым, што з'ездзіў туды і на час зняў там дом. Пасля вашага звароту ў Лондан я прыму захады, якія лічу неабходнымі, для лепшага вядзення гаспадаркі. Адным з такіх захадаў будзе запрашэнне на месца эканомкі (калі гэта ўдасца ажыццявіць) пражываючай у Брайтоне вельмі паважанай асобы, якая знаходзіцца ў цяжкіх абставінах, нейкай місіс Піпчын, якая раней аказвала паслугі маёй сям'і і карысталася маім давер'ем. Гаспадарка ў гэтым доме, якая ўзначальваецца толькі намінальна місіс Домбі, патрабуе спрактыкаванага чалавека.
Перш чым ён сказаў гэтыя словы, яна змяніла позу і цяпер сядзела, па-ранейшаму пільна на яго паглядаючы, і круціла на руцэ браслет: пакручвала яго не з жаночнай асцярожнасцю, але націрала ім гладкую скуру, пакуль на белай руцэ не з'явілася чырвоная паласа.
— Я заўважыў, — сказаў містэр Домбі, — і гэтым я закончу тое, што лічу патрэбным сказаць вам сёння, місіс Домбі, — хвіліну таму назад я заўважыў, пані, што мой напамінак аб містэры Каркеры быў прынят вамі некалькі дзіўна. У той дзень, калі я пры гэтым давераным агенце заўважыў вам, што нездаволены вашай манерай прымаць маіх гасцей, вам захацелася пярэчыць супраць яго прысутнасці. Вам давядзецца ўстрымацца ад падобных супярэчанняў, пані, і, што вельмі магчыма, прывучыць сябе ў такіх выпадках да яго прысутнасці, калі вы не скарыстаеце сродку, які ў вас у руках, — іншымі словамі, калі вы не адберацё ў мяне падстаў для нездавальнення.
— Містэр Каркер, — прадаўжаў містэр Домбі, які пасля адзначанага ім мятушэння лічыў істотным гэты сродак падначаліць гордую жонку і, магчыма, не супраць быў паказаць гэтаму джэнтльмену сваю ўладу ў новым аспекце, — містэр Каркер, карыстаючыся маім давер'ем, місіс Домбі, вельмі добра можа карыстацца і вашым давер'ем у гэтых межах. Спадзяюся, місіс Домбі, — дадаў ён праз некалькі секунд, на працягу якіх, у прыліве ганарлівасці, ён умацаваўся ў сваёй ідэі, — спадзяюся, я ніколі не палічу неабходным даручыць містэру Каркеру перадачу вам якой-небудзь заўвагі або ганьбавання, але з прычыны таго, што для мяне, прымаючы пад увагу маё становішча і рэпутацыю, былі-б зняважлівымі частыя спрэчкі праз глупства з лэдзі, якую я ўдастоіў найвышэйшага гонару, які па маёй сіле было зрабіць, я, не вагаючыся, выкарыстаю яго паслугі, калі ў мяне будуць для гэтага падставы.
«А цяпер, — падумаў ён, устаючы з усведамленнем уласнай маральнай велічы і больш непахісным і непранікальным, чым калі-б там ні было, — яна ведае мяне і ведае маё рашэнне».
