Быў халодны, хмурны, ветраны дзень; яны былі на крэйдавых узгорках, і між імі і небам не было нічога, апрача бясплоднай прасторы. Маці, бурчліва цешачыся з сваёй манатоннай скаргі, усё яшчэ паўтарала яе паціху, а дачка з ганарлівым выглядам павольна ішла каля яе, калі над цёмным грэбенем узгорка паказаліся дзве набліжаючыяся да іх фігуры, якія здалёку былі так падобны да карыкатурнага паўтарэння іх саміх, што Эдзіт спынілася.
Як толькі яна спынілася, спыніліся і гэтыя дзве фігуры; і тая, хто, на думку Эдзіт, была скажоным падабенствам яе маці, з запалам сказала штосьці другой, паказваючы на іх рукою. Яна, здавалася, не супраць была павярнуць назад, але другая, у якой Эдзіт заўважыла такое падабенства з сабой, што яе ахапіла дзіўнае пачуццё, падобнае да страху, пайшла ўперад.
Большую частку гэтых назіранняў Эдзіт зрабіла, ідучы ім насустрач, бо яна прыпынілася толькі на секунду. Падышоўшы да іх бліжэй, яна ўбачыла, што яны апрануты бедна, як падарожнікі, што прабіраюцца пехатою па дарогах, і маладая жанчына нясе нейкае вязанне і яшчэ нейкія рэчы, прызначаныя для продажу, а старая цягнецца з пустымі рукамі.
І, аднак, якой ні была вялікай розніца ў вопратцы, выглядзе, прыгажосці, Эдзіт усё яшчэ мімаволі параўноўвала маладую жанчыну з сабою. Магчыма, яна бачыла на яе твары сляды таго, што захоўвалася і ў яе на душы, але не прарвалася яшчэ на паверхню. А калі жанчына наблізілася і, у адказ на яе позірк, пільна паглядзела на яе ззяючымі вачыма, бясспрэчна нагадваючы яе самую абліччам і выглядам і нібы думаючы аб тым самым, — тады Эдзіт адчула, што дрыжыкі прабеглі ў яе па спіне, нібы дзень стаў больш хмурным і вецер халаднейшым.
Цяпер яны параўняліся. Старая, абрыдліва працягваючы руку, спынілася папрасіць міласціну ў місіс Ск'ютон. Маладая жанчына таксама спынілася, і яна і Эдзіт паглядзелі адна другой у вочы.
— Што вас ёсць для продажу? — запыталася Эдзіт.
— Толькі вось гэта, — адказала жанчына, паказваючы свой тавар, але не пазіраючы на яго. — Сябе я ўжо даўно прадала.
— Мілэдзі, не верце ей, — закаркала старая, звяртаючыся да місіс Ск'ютон. — Не верце таму, што яна гаворыць! Ёй падабаецца балбатаць дарэмна. Гэта мая непачцівая красуня-дачка. За ўсё, што я для яе зрабіла, яна толькі і ведае, што дакарае мяне, мілэдзі. Вось зірніце, мілэдзі, як яна глядзіць на сваю бедную, старую маці.
Калі місіс Ск'ютон выняла дрыжачай рукой партманет і спехам намацвала манеты, а старая сачыла за ёй з прагнасцю — нецярплівыя і састарэлыя, яны амаль дакраналіся адна да другой галовамі, — Эдзіт умяшалася.
— Я вас бачыла раней, звярнулася яна да старой.
