нікчэмную спробу весела паклікаць містэра Таулінсона, каб той наняў кэб і занёс уніз рэчы.
Фларэнс, бледная, устрывожаная і прыгнечаная, спусцілася ўніз, у будуар Эдзіт, куды пайшла развітацца Ніпер.
— Ну, вось і кэб, вось і куфры, ідзіце к ліху! — сказала місіс Піпчын, паяўляючыся ў тую-ж секунду. — Прашу прабачэння, пані, але містэр Домбі даў вельмі строгае распараджэнне.
Эдзіт захавала сваю пагардлівую міну і асталася зусім бестурботнай.
— Вось вашы грошы, — сказала місіс Піпчын:
У С'юзен нехапіла духу хоць-бы паглядзець на місіс Піпчын. Яна зрабіла рэверанс місіс Домбі (якая, не кажучы ні слова, нахіліла галаву і старалася не глядзець на каго-б там не было, апрача Фларэнс) і апошні раз абняла на развітанне сваю гаспадыню, якая ў сваю чаргу абняла яе.
— Прашу прабачэння, міс, — сказаў, звяртаючыся да Фларэнс, містэр Таулінсон, які стаяў з куфэркамі за дзвярыма, — але містэр Тутс знаходзіцца ў сталовай, пасылае свой паклон і хоча ведаць, як сябе адчуваюць Дыаген і містэр Домбі.
З шпаркасцю маланкі Фларэнс вышмыгнула з пакоя і хуценька збегла ўніз, дзе містэр Тутс, у прыгожым касцюме, вельмі цяжка дыхаў ад няўпэўненасці і ўзрушэння пры думцы аб магчымым яе з'яўленні.
— О, як маецеся, міс Домбі? — запытаўся містэр Тутс. — Госпадзі памілуй!
Гэты апошні выгук быў выклікан глыбокай трывогай містэра Тутса, калі ён убачыў засмучаны твар Фларэнс; ён зараз-жа кінуў хіхікаць і ператварыўся ва ўвасабленне роспачы.
— Дарагі містэр Тутс, — сказала Фларэнс, — вы такі добры да мяне, вы такі сумленны, што, мне здаецца, я магу прасіць вас пра адну паслугу.
— Міс Домбі, — адказаў містэр Тутс, — калі вы толькі скажаце, якая гэта паслуга, вы… вы вернеце мне апетыт, які, — з пачуццём сказаў містэр Тутс, — я даўно страціў.
— С'юзен, стары мой сябра, самы стары з усіх маіх сябраў, — сказала Фларэнс, — нечакана сабралася пакінуць гэты дом, зусім адна, бедная. Яна едзе да сябе дахаты, на вёску. Ці магу я вас папрасіць аб тым, каб вы пра яе паклапаціліся і пасадзілі яе ў паштовую карэту?
— Міс Домбі, — адказаў містэр Тутс, — сапраўды вы мне робіце гонар і ласку. Гэта доказ вашай даверлівасці, пасля таго, як я быў такой жывёлай там, у Брайтоне…
— Так, — шпарка перапыніла Фларэнс, — не… не думайце пра гэта. Значыцца, вы будзеце так ласкавы і паедзеце? І сустрэнеце яе, калі яна выйдзе з кэба? Дзякую вам, тысячу разоў дзякую! Як вы мяне супакоілі! Яна не будзе адчуваць сябе такой адзінокай. Калі-б вы ведалі, як я вам удзячна і якім добрым сябрам я вас лічу!
