Ён нічога не адказаў і пачаў хадзіць узад і ўперад па пакоі, як быццам не ведаў, астацца яму ці пайсці, і нібы дакараў сябе за тое, што прышоў сюды. Але неўзабаве хада яго зрабілася больш маруднай і цяжкой, а твар больш суровым і задуменным, нібы ён зноў успомніў тую мэту, з якою ён прышоў і яна заўладала ўсімі яго думкамі.
Пакуль ён хадзіў узад і ўперад, не падымаючы вачэй, місіс Браун, апусціўшыся на крэсла, з якога ўсхапілася, каб пайсці яму насустрач, зноў пачала прыслухоўвацца. Размераная яго хада або здрадніцкі яе ўзрост да такой ступені прытупілі яе слых, што крокі, што пачуліся з вуліцы, дакрануліся да вушэй яе дачкі на некалькі секунд раней, і, перш чым старая схамянулася, дачка шпарка падняла галаву, каб папярэдзіць матку аб іх набліжэнні. Тады яна ўсхапілася з месца і, прашаптаўшы: «Вось ён!», прымусіла свайго госця спехам заняць назіральны пост і з такой імклівасцю паставіла на стол бутэльку і шклянку, што, калі Роб Тачыльшчык паказаўся ў дзвярах, яна магла адразу павіснуць у яго на шыі.
— Вось ён, мой любы хлопчык! — усклікнула місіс Браун. — Нарэшце! Охо-хо! Вы мне ўсёроўна, што родны сын, Робі!
— Ох, місіс Браун! — запратэставаў Тачыльшчык. — Пакіньце! Няўжо, калі любіш хлапца, патрэбна ціскаць яго і душыць за горла? Будзьце ласкавы, паглядзіце гэту птушыную клетку, якая ў мяне ў руках.
— Пра клетку ён думае больш, чым пра мяне! — закрычала старая, скіраваўшы позірк да столі. — А мне ён даражэй, чым роднай мацеры!
— Ну, дапраўды, я вам вельмі ўдзячны, місіс Браун, — сказаў злашчасны юнак, у вышэйшай ступені прыгнечаны, — але вы такая рэўнівая. Я, нарэшце, і сам вас надта люблю і ўсё іншае, але-ж я не душу вас, праўда, місіс Браун?
Калі ён гаварыў гэтыя словы, выгляд у яго быў такі, як быццам ён зусім не супроць таго, каб гэта зрабіць, калі надыйдзе зручны выпадак.
— І вы яшчэ гаворыце аб птушыных клетках! — хныкаў Тачыльшчык. — Нібы гэта ліха яго ведае якое злачынства! Паглядзіце-ж сюды. Ці вядома вам, каму яна належыць?
— Вашаму гаспадару, любенькі? — усміхаючыся, запыталася старая.
— Зусім правільна! — адказаў Тачыльшчык, ставячы на стол вялікую клетку, акуратна закручаную, і стараючыся развязаць вузел зубамі і рукамі. — Гэта наш папугай, вось што гэта такое.
— Папугай містэра Каркера, Роб?
— Наўжо вы не можаце трымаць язык за зубамі, місіс Браун? — адазваўся раздражнёны Тачыльшчык. — Навошта вы называеце імёны? Няхай мяне возьме ліха, калі яна не можа давесці хлапца да вар'яцтва! — усклікнуў Роб, у роспачы тузаючы сябе абодвума рукамі за валасы.
