— Кажу аб сваёй любві да вас, місіс Браун, — адказаў фальшывы Роб, шукаючы пацяшэння ў шклянцы. — Вы пытаецеся, куды яны спачатку паехалі? Яны абое?
— Так! — нецярпліва паўтарыла старая. — Абое.
— Ну, дык яны нікуды не паехалі… Гэта значыць, я хачу сказаць, што разам яны не паехалі, — адказаў Роб.
Старая паглядзела на яго так, як быццам ёй вельмі хацелася зноў учапіцца яму ў валасы і схапіць яго за горла, але яна стрымалася, убачыўшы яго ўпартую і многазначную фізіяномію.
— Вось як гэта было хітра зроблена, — неахвотна прадаўжаў Тачыльшчык, — таму ніхто не бачыў іх ад'езду і не мог-бы сказаць, куды яны паехалі. Яны паехалі ў розныя бакі, вось што я вам скажу, місіс Браун!
— Так, так! Каб сустрэцца ў вызначаным месцы, — захіхікала старая, хвілінку памаўчаўшы і пільна паглядзеўшы яму ў твар.
— Ну, калі-б яны не згаварыліся недзе сустрэцца, то маглі-б, мне здаецца, не ехаць з дому, хіба няпраўда, місіс Браун? — неахвотна адазваўся Роб.
— Ну, а далей, Роб? Ну! — усклікнула старая.
— Як! Ды няўжо мы яшчэ недастаткова аб гэтым пагаварылі, місіс Браун? — запярэчыў Тачыльшчык, які ад крыўды, ад віна і перажытых ім пакут зрабіўся такім слязлівым, што амаль не пры кожным пытанні пачынаў церці абшлагом то адно, то другое вока і ўсхліпваць у знак пратэсту. — Вы пыталіся, ці смяялася яна ў той вечар? Праўда, місіс Браун?
— Ці плакала? — дадала старая, ківаючы ў знак згоды.
— І не смяялася і не плакала, — сказаў Тачыльшчык. — Такой самай спакойнай яна была і тады, калі мы з ёю… ох, бачу, што вы ўсё з мяне выцягнеце, місіс Браун. Але пакляніцеся ўсім святым, што вы нікому гэтага не скажаце!
Місіс Браун ахвотна гэта зрабіла.
— Яна была спакойная, як статуя, калі мы з ёй паехалі ў Саутхемптон, — сказаў Тачыльшчык. — Раніцой яна была якраз такой самай, місіс Браун. І досвіткам, калі яна паехала адна на пакетбоце[1], — я выдаваў сябе за яе слугу і праводзіў яе на борт, — яна была якраз такою-ж самай. Ну, вось, цяпер ужо вы задаволены, місіс Браун?
— Не, Роб. Яшчэ не, — рашуча адрэзала місіс Браун.
— Ох, ну і жанчына! — закрычаў злашчасны Роб, робячы слабую спробу паскардзіцца на сваю бездапаможнасць. — Што-ж вам яшчэ патрэбна ведаць, місіс Браун?
— Што робіць гаспадар? Куды ён паехаў? — запыталася яна.
— Далібог, не ведаю, місіс Браун! — усклікнуў Роб. — Далібог, не ведаю, што ён рабіў, куды паехаў, і наогул нічога пра яго не ведаю! Мне вядома толькі, што на развітанні ён перасцярог
- ↑ Пакетбот — невялікае паштовое судно.
