— Таму што я выходжу за яго замуж, каб аддаць яму сваё сэрца і жыць і памерці з ім! — адказала Фларэнс. — Калі вы яму скажаце, ён можа падумаць, што я баюся таго жыцця, якое мне мае быць, або што ў вас ёсць падставы баяцца за мяне. С'юзен, любая, ды я-ж кахаю яго!
Міс Ніпер была так расчулена гэтымі пяшчотнымі словамі, што магла толькі абняць яе, усклікнуўшы: няўжо яе маленькая гаспадыня сапраўды, сапраўды выходзіць замуж?! — і шкадаваць яе, і песціць, як рабіла гэта раней.
Але Ніпер, якой хоць і ўласцівы жаночыя слабасці, умела стрымаць сябе ледзь не з такім-жа поспехам, як атакаваць грозную Мак-Стынджэр. Пачынаючы з гэтага дня, яна больш ні разу не варочалася да гэтай тэмы і ўвесь час была вясёлай, энергічнай, заклапочанай і бадзёрай.
Якім ні быў скромным і простым гардэроб Фларэнс, патрэбна было нямала паклапаціцца, каб усё падрыхтаваць, і С'юзен Ніпер працавала разам з Фларэнс з такой стараннасцю, што яе хапіла-б на пяцьдзесят швачак. Нямала месца заняў-бы пералік тых надзвычайных рэчаў, якімі капітан Катль хацеў — калі-б гэта яму было дазволена — дапоўніць гардэроб; у спіс ўваходзілі: ружовыя парасонікі, каляровыя шоўкавыя панчохі, сінія туфлі і іншыя прадметы, у такой-жа меры неабходныя на барту карабля. Аднак, рознымі хітрыкамі і ўгаворамі яго прымусілі абмежаваць свае паднашэнні рабочай шкатулкай і скрынкай з туалетнымі прыладамі, прычым ён купіў самыя вялікія экземпляры, якія толькі можна было дастаць за грошы. Пасля на працягу дзесяці дзён або двух тыдняў ён звычайна праседжваў большую частку дня, пазіраючы на гэтыя скрынкі, то аддаючыся надзвычайнаму зачараванню, то пакутуючы ад думкі, што яны недастаткова добрыя, і часта ўцякаў з дому, каб купіць яшчэ якую-небудзь рэч, якую лічыў неабходнай для папаўнення камплекта. Але самы ўдачны ход ён зрабіў аднойчы раніцай, калі раптам вынес абедзве скрынкі і загадаў выгравіраваць два словы: «Фларэнс Гэй» на бронзавым сэрцы, устаўленым у века. Пасля гэтага ён у абсалютнай самотнасці выкурыў запар чатыры люлькі ў маленькай гасцінай, а калі да яго прышлі, ён усё яшчэ ўсміхаўся.
— Уольтэр, дарагі мой, — сказала Фларэнс аднойчы вечарам, калі ўжо амаль сцямнела, — ведаеце, аб чым я думала сёння?
— Аб тым, як ляціць час, любая Фларэнс, і аб тым, што хутка мы ўжо рушым у плаванне?
— Я не гэта мела на ўвазе, Уолтэр, хоць я думаю таксама і аб гэтым. Я думала аб тым, якім я для вас з'яўляюся цяжарам.
— Дарагі, свяшчэнны цяжар, мая любая! Мне самому здараецца аб гэтым думаць.
— Вы смеяцеся, Уолтэр. Я ведаю, што вы аб гэтым думаеце значна больш, чым я. Але цяпер я кажу аб выдатках.
— Аб выдатках, дарагая мая?
