— … я пісаў, — прадаўжаў стары Соль, — што ўсё яшчэ не маю ніякіх пэўных вестак. Пісаў, што ў гэтай частцы свету я сустрэўся з капітанамі і іншымі асобамі, якія ведаюць мяне ўжо шмат гадоў, і яны дапамагалі мне перабірацца з месца на месца, а я, у сваю чаргу, мог іншы раз рабіць ім маленькія паслугі па сваёй спецыялынасці. Я пісаў, што ўсе мяне шкадуюць і як быццам ставяцца з спачуваннем да маіх вандраванняў і што я пачаў думаць аб тым, ці не суджана мне да канца дзён маіх плаваць па морах у пошуках вестак аб маім хлопчыку.
— Пачаў думаць аб тым, ці не ператварыўся ён у вучонага Лятучага Галандца! — сказаў капітан з тым самым безнадзейным выглядам і з надзвычайнай сур'ёзнасцю.
— Але калі аднойчы, Нэд, прышла вестка — гэта было на Барбадосе, куды я вярнуўся, — што мой хлопчык знаходзіцца на барту судна, які робіць рэйсы ў Кітай, тады, Нэд, я сеў на першы карабль, прыехаў на радзіму, і сёння вечарам вярнуўся дадому і пераканаўся, што вестка аказалася правільнай.
Капітан абвёў позіркам усіх прысутных, пачынаючы з містэра Тутса і канчаючы інструментальным майстрам, і ўрачыста сказаў:
— Соль Джылс! Заява, якую я маю намер цяпер зрабіць, сарве ўсе парусы з усіх вашых мачт і прымусіць вас пахіліцца на бок. Ні адно з гэтых пісем не было дастаўлена Эдуарду Катлю. Ні адно з гэтых пісем, — паўтарыў капітан, жадаючы надаць заяве большую ўрачыстасць і ўнушальнасць, — не было дастаўлена Эдуарду Катлю, англійскаму мараку, які мірна пражывае на радзіме і робіць поспехі з кожнай гадзінай.
— А я ўласнай рукой здаў іх на пошту! І ўласнай рукой пісаў адрасы: дзевяты нумар на Брыг-плейс! — са здзіўленнем усклікнуў дзядзька Соль.
Чырвань знікла з твара капітана, а пасля ён увесь пачырванеў.
— Соль Джылс, сябра мой, што вы маеце на ўвазе, гаворачы аб дзевятым нумары на Брыг-плейс? — запытаўся капітан.
— Што я маю на ўвазе? Вашу кватэру, Нэд, — адказаў стары. — У місіс… Як яе там завуць! Хутка я забудуся сваё ўласнае прозвішча, але я адстаю ад веку — калі вы памятаеце, я заўсёды адставаў, а цяпер зусім збянтэжыўся. Місіс…
— Соль Джылс, — праказаў капітан такім тонам, нібы выказваў самае неверагоднае меркаванне, — ці не прозвішча Мак-Стынджэр вы стараецеся ўспомніць?
— Ну, вядома! — усклікнуў, інструментальны майстар. — Зусім правільна, Нэд! Місіс Мак-Стынджэр!
Капітан Катль, у якога вочы расшырыліся да апошніх межаў, а гузякі на твары пачалі літаральна свяціцца, свіснуў працягла, прарэзліва і ў вышэйшай ступені меланхалічна. І, страціўшы здольнасць гаварыць, ён стаяў, паглядаючы на прысутных.
