Калі герцагіня прачытала ліст, яна сказала Санчо:
— У двух рэчах добры губернатар збіваецца крыху з дарогі: першае, калі ён гаворыць, што атрымаў губернатарства за ўдары бізуном. Герцаг-жа абяцаў вам губернатарства ў той час, калі нікому на свеце не сніліся яшчэ гэтыя ўдары бізуном. Па-другое, вы выказваеце сябе ў лісце вельмі прагавітым, а я не хацела-б, каб вы ім былі, бо прагавіты губернатар дрэнна робіць суд.
— Я зусім не хацеў гэтага сказаць, — адказаў Санчо. — Калі вашай міласці здаецца, што ліст напісаны не так, як трэба, лепш падраць яго і напісаць новы, але, напэўна, ён выйдзе яшчэ горшым, калі зноў дадуць мне складаць яго з маёй галавы.
— Не, не, — адказала герцагіня, — ліст гэты добры, і я хачу, каб герцаг прачытаў яго.
З гэтымі словамі яны пайшлі ў сад, дзе ў той дзень парашылі абедаць. Герцагіня паказала герцагу ліст Санчо, і гэта вельмі пацешыла герцага.
Абед скончыўся. Калі са стала былі зняты абрусы, герцаг з герцагіняй досыць доўга забаўляліся цікавымі гутаркамі з Санчо. Раптам пачуліся вельмі сумныя гукі флейты і нястройны бой у бубен. Усе здаваліся здзіўленымі гэтай ваяўнічай і сумнай музыкай, асабліва Дон-Кіхот, які не мог усядзець на месцы ад моцнага хвалявання, а Санчо спалох загнаў у звычайны яго прытулак, поплеч з герцагіняй каля яе спадніц.
Усе былі ў напружаным чаканні, калі ў сад увайшлі ў траурных вопратках два чалавекі, біўшыя ў два вялікія бубны, таксама пакрытыя траурам. За імі ішоў чалавек гіганцкага росту, захутаны ў чорную мантыю з незвычайным даўгім шлейфам. На вопратцы ў яго вісеў надзвычайных памераў ятаган. Твар волата быў закрыты празрыстым чорным пакрывалам, скрозь які можна было бачыць даўгую белую, як снег, бараду. Павольна і ўрачыстай хадою, у тахт удараў у бубны, падышоў ён да герцага і стаў перад ім на калені.
