пасяленне, але я заступіўся за цябе і выпрасіў табе волю. — Развязаць яго... — Хлапчука развязалі.
— Падзякуй-жа пану, — сказаў іспраўнік.
Хлапчук падышоў да Кірылы Петровіча і пацалаваў у яго руку.
— Ідзі сабе дадому, — сказаў яму Кірыла Петровіч, - і больш не крадзь маліны ў дупле.
Хлапчук вышаў, весела саскочыў з ганку і кінуўся бегчы не азіраючыся цераз поле ў Кісцянёўку. Дабегшы да вёскі, ён спыніўся каля разваленай хацінкі, першай ад краю, і пастукаў у аконца. Аконца паднялося, і старая паказалася.
— Бабулька, хлеба, — сказаў хлопчык, - я ад ранку нічога не еў, уміраю з голаду.
— Ах, гэта ты, Міця. Дзе-ж ты быў, чарцянё? — адказала старая.
— Пасля раскажу, бабуля, злітуйся, хлеба.
— Ды ўвайдзі-ж у хату.
— Няма калі, бабуля - мне трэба збегаць яшчэ ў адно месца. Хлеба, злітуйся, хлеба.
— От непаседа, — прамармытала старая, - на, вось табе лустачку, - і сунула ў акенца лусту чорнага хлеба.
Хлапчук прагна яго адкусіў і жуючы ў момант накіраваўся далей.
Пачынала змяркацца. Міця прабіраўся паўз гумны, агародамі ў Кісцянёўскі гай. Дайшоўшы да двух хвояў, што стаялі перадавымі вартавымі гаю, ён спыніўся, азірнуўся на ўсе бакі, свіснуў прарэзліва і адрывіста — пачаў прыслухоўвацца; лёгкі і доўгі свіст пачуўся яму ў адказ, хтосьці вышаў з гаю і наблізіўся да яго.
Кірыла Петровіч пахаджваў узад і ўперад па залу мацней звычайнага высвістваючы сваю песню. Увесь дом быў ахоплен рухам — слугі бегалі, дзеўкі мітусіліся, у стайні фурманы запрагалі карэту. На двары густа стаяў народ. У прыбіральні паненкі, перад люстэркам, дама абкружаная служанкамі, убірала бледную, перухомую Мар'ю Кірылаўну, галава яе далікатна хілілася пад цяжарам брыльянтаў; яна злёгку дрыжала, калі неасцярожная рука калола яе, але маўчала, бяздумна гледзячы ў люстэрка.
— Ці скора? — пачуўся за дзвярыма голас Кірылы Петровіча.
— У момант, — адказала дама, — Мар'я Кірылаўна, устаньце, паглядзіце на сябе, ці добра?
