— Я? не ведаю. Дзе-небудзь у шынку. Я павінен сёння-ж выехаць адсюль.
— Павінны?
Рудзін значна ўсміхнуўся.
— Так-с, павінен. Мяне адпраўляюць да сябе ў вёску, на пражыванне.
— Паабедайце са мною.
Рудзін упершыню зірнуў проста ў вочы Лежнёву.
— Вы мне прапануеце з сабою абедаць? — праказаў ён.
— Так, Рудзін, па-даўнейшаму, па-таварыску. Хочаце? Не чакаў я вас сустрэць, і бог ведае, калі мы ўбачымся ізноў. Не развітацца-ж нам з вамі так.
— Калі ласка, я згодзен.
Лежнёў паціснуў Рудзіну руку, клікнуў слугу, заказаў абед і загадаў паставіць у лёд бутылку шампанскага.
* * *
У працягу абеда Лежнёў і Рудзін, як-бы згаварыўшыся, усё разважалі пра студэнцкую сваю пару, успаміналі шмат што і шмат каго — нябожчыкаў і жывых. Спачатку Рудзін гаварыў неахвотна, але ён выпіў некалькі царак віна, і кроў у ім распалілася. Нарэшце лёкай вынес апошняе блюда. Лежнёў устаў, зачыніў дзверы і, звярнуў: шыся да стала, сеў проста насустрач Рудзіна і паціху абапёрся падбародкам на абедзве рукі.
— Ну, цяпер, — пачаў ён: — расказвайце ж мне ўсё, што з вамі здарылася з таго часу, як я вас не бачыў.
Рудзін паглядзеў на Лежнева.
"Божа мой! — падумаў зноў Лежнёў: — "як ён змяніўся, небарака!
