— Але, можа быць, гэта яшчэ і не праўда, — дадала Ліза.
— Вось таму я і прасіў вас не гаварыць пра гэта нікому.
Ліза прайшлася крыху.
— Скажыце, — пачала яна: — вы не засмучаны? ніколькі?
— Я сам не ведаю, што я адчуваю, — адказаў Лаўрэцкі.
— Але-ж вы яе кахалі раней?
— Кахаў.
— Вельмі?
— Вельмі.
— І не засмучаны яе смерцю?
— Яна не цяпер для мяне памерла.
— Гэта грэх так гаварыць… Не гневайцеся на мяне. Вы мяне называеце сваім сябрам: сябра ўсё можа гаварыць. Мне, праўда, нават страшна… Учора ў вас такі нядобры быў твар… Памятайце, нядаўна, як вы скардзіліся на яе? — а яе ўжо тады, можа быць, на свеце не было. Гэта страшна. Нібы гэта вам у пакаранне паслана.
Лаўрэцкі горка ўсміхнуўся.
— Вы думаеце?.. Аднак, я цяпер свабодны.
Ліза злёгку ўздрыгнула.
— Што вы, не гаварыце так. Навошта вам ваша свабода? Вам не пра гэта цяпер трэба думаць, а аб дараванні…
— Я даўно ёй дараваў, — перапыніў Лаўрэцкі і махнуў рукой.
— Не, не тое, — адказала Ліза і пачырванела. — Вы неё так мяне зразумелі. Вы павінны паклапаціцца аб тым, каб вам даравалі…
— Каму мне дараваць?
— Каму? — Богу. Хто можа нам дараваць, апрача бога!
