— Я літаратуру люблю, ды толькі не цяперашнюю.
— Чаму?
— А вось чаму. Я нядаўна пераязджаў Оку на пароме з нейкім барынам. Паром прыстаў да крутога месца: трэба было выцягваць экіпажы на руках. У пана была Фурманка вельмі цяжкая. Пакуль перавозчыкі надсаджваліся, усцягваючы фурманку на бераг, барын так крахтаў і напруджваўся, стоячы на пароме, што нават шкада яго было... Вось, падумаў я, новае дапасаванне сістэмы раздзялення работ! Так і цяперашняя літаратура: адны вязуць, справу робяць, а яна крэкча. Дар'я Міхайлаўна ўхмыльнулася.
— І гэта называецца аднаўленнем сучаснага быту, — прадоўжваў неугамонны Пігасаў: — глыбокім спачуваннем да грамадскіх запытанняў і яшчэ неяк... Ох, ужо-ж гэтыя мне гучныя словы!
— А вось жанчыны, на якіх вы так нападаецетыя, прынамсі, не ўжываюць гучных слоў.
Пігасаў паціснуў плячыма.
— Не ужываюць, бо не умеюць.
Дар'я Міхайлаўна крыху пачырванела.
— Вы пачынаеце гаварыць дзёрзкасці, Афрыкан Семёныч! — заўважыла яна з прымушанай усмешкай.
Усё сціхла ў пакоі.
— Дзе гэта Золатаноша? — запытаўся раптам адзін з хлопчыкаў у Басістава.
— У Палтаўскай губерні, мой любенькі, — падхапіў Пігасаў — у самай Хахландыі. (Ён узрадваўся выпадку змяніць гутарку.) — Вось, мы разважалі пра літаратуру, - прадоўжваў ён:-калі б у мяне былі лішнія грошы, я-б зараз зрабіўся маларасійскім паэтам.
— Гэта што яшчэ? Нішто паэт! — не згадзілася Дар'я Міхайлаўна: — хіба вы ведаеце па-маларасійску?