— Ад якога спявання, цётачка?
— Ды як-жа; тут ужо гэтыя яны, як гэта яны па-вашаму, дуэты пайшлі. І ўсё па-італьянску: чы-чы ды ча-ча, акурат сарокі. Пачнуць ноты выводзіць, проста так за душу і цягнуць. Паншын гэты, ды вось твая і як гэта ўсё хутка наладзілася: ужо сапраўды па-сваяцку, без цырамоній. Аднак, праўду сказаць: сабака — і тая прытулку шукае, не прападаць-жа, добра, што людзі не гонюць.
— Усё-такі, прызнаюся, я гэтага не чакаў, — адказаў Лаўрэцкі: — тут смеласць патрэбна была вялікая.
— Не, душа мая, гэта не смеласць, гэта разлік. Ды бог з ёю! Ты яе, кажуць, у Лаўрыкі пасылаеш, праўда?
— Так, я перадаю гэты маёнтак Варвары Паўлаўне.
— Грошы прасіла?
— Покуль яшчэ не.
— Ну, гэта не зацягнецца. А я цябе толькі цяпер разгледзела. Здароў ты?
— Здароў.
— Шурачка! — усклікнула раптам Марфа Цімафееўна: — схадзі ты, скажы Лізавеце Міхайлаўне — вярней не, запытай у яе… яна-ж унізе?
— Унізе-с.
— Ну, так, запытай ты у яе: куды гэта яна маю кніжку дзела? яна ўжо ведае.
— Слухаю-с.
Бабуля зноў замітусілася, пачала адчыняць скрынкі ў камодзе. Лаўрэцкі сядзеў нерухома на сваім крэсле.
Раптам пачуліся лёгкія крокі па сходнях — і ўвайшла Ліза.
