— Хіба-ж вы ня бачыце, што гэта я? — спыталася яна, нарэшце, з вялікай дастойнасьцю, даўшы спакой краскам.
Гэтае простае пытаньне балюча адгукнулася ў сэрцы сьляпога. Ён нічога не адказаў і толькі яго рукі, якімі ён упіраўся ў зямлю, неяк сударгавата схапіліся за траву. Але размова ўжо пачалася, і дзяўчынка, ўсё яшчэ стоячы на тым самым месцы і займаючыся сваім букетам, ізноў спыталася:
— Хто цябе вывучыў гэтак хораша граць на дудцы?
— Іохім вывучыў, — адказаў Пятрусь.
— Вельмі добра! А чаму ты гэткі злы?
— Я… ня злую на вас, — сказаў хлопчык ціха.
— Ну, дык і я ня злую… Давай гуляць разам.
— Я ня ўмею гуляць з вамі, — адказаў ён спусьціўшы вочы.
— Ня ўмееш гуляць?.. Чаму?
— Так.
— Не, чаму-ж?
— Так, — адказаў ён ледзь чутна і яшчэ болей спусьціў вочы.
Яму не даводзілася яшчэ ніколі гаварыць з кім-нібудзь пра сваю сьлепату, і простадушны тон дзяўчынкі, прапанаваўшай з наіўнаю заўзятасьцяй гэтае пытаньне, адгукнуўся ў ім ізноў тупым болем.
Незнаёмая паднялася на ўзгорачак.
— Які ты сьмешны, — загаварыла яна з папускальным жалем, сядаючы побач з ім на траву. — Гэта ты, мусі, таму, што яшчэ са мною незнаёмы. Вось пазнаеш мяне, тады пакінеш баяцца. А я не баюся нікога.
Яна казала гэта з бясьпечнаю яснасьцяй, і хлопчык пачуў, як яна кінула сабе ў хвартушок шмат красачак.
— Дзе вы ўзялі краскі? — спытаўся ён.
— Там, — махнула яна галавою, паказваючы назад.
