— Я чытаю ў сваёй кніжцы, — паясьніў ён, — пальцамі.
— Пальцамі? Я ніколі не навучылася-б чытаць пальцамі… Я й вачыма блага чытаю. Тата кажа, што жанчыны блага разумеюць навуку.
— Я магу чытаць нават пафранцуску.
— Пафранцуску!… І пальцамі… які ты разумны! — шчыра ўсьцешылася яна. — Аднак-жа, я баюся, каб ты часам не прастудзіўся. Вун над ракою які туман.
— А ты сама?
— Я не баюся; што мне зробіцца?
— Ну, і я не баюся. Ці-ж можа быць, каб мужчына прастудзіўся хутчэй за жанчыну? Дзядзька Максім кажа, што мужчына не павінен нічога баяцца: ні холаду, ні голаду, ні грому, ні хмары.
— Максім?… Гэта той, што на кулях?… Я яго бачыла. Ён страшны.
— Не, ён ані ня страшны. Ён — добры.
— Не, страшны! — пераконанна паўтарыла яна. — Ты ня ведаеш, таму што ня бачыў яго.
— Як-жа я яго ня ведаю, калі ён мяне ўсяго вучыць?
— Б’е.
— Ніколі ня б’е і ня крычыць на мяне… Ніколі…
— Гэта добра. Ці-ж можна біць сьляпога хлопчыка? Гэта быў-бы грэх.
— Дык ёнэна й нікога ня б’е, — сказаў Пятрусь крыху зьбянтэжанна, таму што яго чуткае вуха пачула Іохімавыя шагі.
Сапраўды, рослая фігура хахла зарысавалася праз мінуту на ўзгоркаватым хрыбце, аддзяляўшым сядзібу ад берагу, і яго голас далёка раскаціўся ў цішыні вечару:
— Па-ны-чу-у-у!
— Цябе клічуць, — сказала дзяўчынка, ўстаючы.
