Маладая жанчына глядзела на людзей, як спалоханая галубка, і пыталася:
— Скажэце-ж мне, чаму гэта ён гэткі?
— Які? — спакойна перапытвалі людзі. — Ён нічым не адрозьніваецца ад іншых дзяцей гэткага веку.
— Пагляньце, як дзіўна шукае ён чагось рукамі…
— Дзіця яшчэ ня можа коордынаваць рухаў рук з бачаным вачыма, — адказаў доктар.
— Чаго-ж ён глядзіць усё ў адным кірунку?.. Ён… ён сьляпы? — вырвалася раптам з матчыных грудзей страшэнная дагадка, і ніхто ня мог яе супакоіць.
Доктар узяў дзіця на рукі, шпарка пахіліў да сьвятла і зірнуў у вочы. Ён крыху зьбянтэжыўся і, сказаўшы некалькі нязначных фразаў, ад’ехаў, дакляраваўшы вярнуцца праз якія два дні.
Маці плакала і трапясталася, як падстрэленая птушка, прыціскаючы дзіця да сваіх грудзей, тымчасам як вочы хлопчыка пазіралі ўсё тым самым нярухомым і строгім паглядам.
Доктар сапраўды вярнуўся дні цераз два, захапіўшы з сабою офтальмаскоп. Ён запаліў сьвечку, прысоўваў і аддаляў яе ад дзіцячага вока, заглядаў у яго і, нарэшце, сказаў з зьбянтэжаным выглядам:
— Нажаль, панечка, вы не памыліліся… Хлопчык сапраўды сьляпы і, пры гэтым, безнадзейна…
Маці выслухала гэтую вестку з спакойнаю тугою.
— Я ведала даўно, — сказала яна ціха.
Дружына, ў якой нарадзіўся сьляпы хлопчык, была невялікая лікам. Апрача названых ужо асобаў, яна складалася яшчэ з бацькі і „дзядзькі
