— Я памёр-бы, — сказаў ён глуха.
Яе губы задрыжалі, як у той дзень іхняга першага знаёмства, і яна сказала з натугай, слабым, дзіцячым голасам:
— І я таксама… Без цябе, адна… у далёкім сьвеце…
Ён сьціснуў яе маленечкую ручку ў сваей. Яму здавалася дзіўным, што яе адказнае пацісьненьне гэтак непадобнае на ранейшыя: слабы рух яе маленькіх пальцаў адбіваўся цяпер у глыбіні яго сэрца. Наагул, апрача ранейшай Эвэліны, прыяцеля яго дзяцінства, цяпер ён адчуваў у ёй яшчэ нейкую іншую, новую дзяўчыну. Сам ён паказаўся сабе магутным і дужым, а яна здалася плачучаю і слабою. Тады, пад уплывам глыбокае далікатнасьці, ён прыцягнуў яе аднэй рукою, а другою пачаў гладзіць яе шаўкавістыя валасы.
І яму здавалася, што ўсё гора змоўкла ў глыбіні сэрца і што ў яго няма ніякіх парываў і жаданьняў, а ёсьць толькі цяперашняя мінута.
Салавей, пэўны час прабаваўшы свой голас, зашчабятаў і рассыпаўся па маўклівым садзе шалёнаю трэляй. Дзяўчына схамянулася і сорамліва адвяла руку Пётры.
Ён не працівіўся і, адпусьціўшы яе, уздыхнуў поўнымі грудзьмі. Ён адчуваў, як яна папраўляе свае валасы. Яго сэрца стукацела моцна, але роўна і прыемна; ён чуў, як гарачая кроў разносіць па ўсім целе нейкую новую сконцэнтрованую сілу. Калі цераз мінуту яна сказала яму звычайным тонам: „Ну, цяпер вернемся да гасьцей“, дык ён з зьдзіўленьнем услухваўся ў гэты мілы голас, у якім зьвінелі зусім новыя ноты.
Госьці і гаспадары сабраліся ў маленькім салёне; не хапала толькі Пётры й Эвэліны. Максім
