— Та-та, тата! — кажа ён раптам.
Бацька ня чуе.
— Та-а-та, ня вы-ы-трываю!...
Ігнат штоўхае яго ў бок, каб ён маўчаў, і моліцца ізноў.
Людзі апускаюцца на калені, хінуцца[1] ўсе ў адзін бок, як кветкі да сонца...
— Та-а-тачка! сьві-сну!
Ігнат ізноў штоўхае яго ў бок і злосна кажа: «ціха».
Гул ідзе ў царкве. Габрусік на ўсіх і на ўсё пазірае вялікімі сінімі вачыма, а белая, як лён, галоўка яго ня кратаецца, ня ківаецца, як ува ўсіх.
Ціш[2] у царкве...
Украдкам, каб бацька ня ўбачыў, улажыў Габрусік па два пальцы кожнае рукі ў губу, і... зычны, закацісты сьвіст раздаўся пад высокім скляпеньнем царквы...
Перапужаліся людзі, поп перастаў маліцца.
— Што гэта? Хто гэта ?
Але Габрусік ужо даўно сарваў лапцёнкі з ног і баржджэй кінуўся наўцёкі дамоў...
А хрысьціяне і не дагадаліся, што гэта была першая шчырая малітва малога Габрусіка ў царкве.
Пяць лыжак заціркі.
Arata! Arara!
Ну, чаго глотку 6) дзярэш ?
Скора зацірка эгатуецца?
Маеш часу пачакаць трохі, не панясу прадаваць на кірмаш,
пасьпееш насёрбацца!
Яшчэ ня ўсьпела яна адказаць свайму Антосю, каторы ляжаў на
пяколку ²) й стагнаў - ні то ад болю, ні то ад голаду, - як з усіх ба-
коў апанавалі яе дзеткі, няма ведама - хлопчыкі ці дзяўчынкі, бо яны
былі адзеты ўсе ў доўгія да пят кашулькі... Запішчэлі яны ўсе ў адзін
голас:
-
-
Матка зацільку гатуе!
Матка зацільку гатуе!
1 давай скакаць кругом маці і шчыпаць за хвартух і спадніцу,
як галодныя ваўчаняты.
-
Матка, мне дасі!
-
Матка, мне дасі!
1 блішчэлі іх галодныя вочы ад радасьці...
-
-
Згатаваць не
даюць, хоць ты тут на кавалкі рассыпайся! - і адагнала іх вілачні-
кам ад прыпечка...
Ц-і-і-ха, каб вы падохлі! крыкнула Агата.
Гэта было вясной, якраз у тую пару, калі самая страшэнная га-
лыцьба пануе ў бедных вёсках, калі няма чым і муху накарміць.
Леташні запас выйшаў, хоць зубамі ляскай, шчаўя яшчэ нямашака...
Ня дай бог, якое цяпер жыцьцё ў гэткага гаспадара, як у хворага
в) Горла. г) Прыпеку ад малое печкі.
