„добра-б цяпер пагаварыць з ёю, выказаць у словах самае таемнае з сваіх дум!“
Адкінула праньнік, азірнулася на мяне, засьмяялася (ці мо‘ здалося?) прывабнай усьмешкаю. Вочы сьвецяць ветлым цяплом, і тугія грудзі калышуцца ад сьмеху…
„Што мне думаць?“
— Чаго прышоў? — спытала коратка і са шчырым сьмехам.
— Цябе ўбачыў.
— Ну-у… ха-ха-ха!
— Чаго ты?
— Сьмешна мне вельмі ўжо, так ты нясьмела гэта падышоў ды ўсё аб нечым думаеш… дзіўны ты нейкі!
Ды ці мала ёсьць, Алёнка, думаць аб чым? Вось цяпер я напрыклад, аб табе думаю, учора думаў аб тым, як мне паехаць у горад вучыцца, а заўтра буду аб іншым думаць…
— Што-ж ты аба мне думаеш? — сурёзна спытала Алёна.
— Думаю, што ты надта-ж добрая дзяўчына, прыгожая, пяеш песьні, аж слухаць любата!
— Ня праўду ты, Юрась, кажаш: ня добрая я… І жыць мне цяжка неяк; бацькі ўжо старыя, а працаваць некаму. Хочуць аддаваць замуж… а я — не хачу… Вось толькі ў камсамольцаў на сходах ды і на вечарох люблю быць, там неяк весялей і прасьцей усё. Падумаю, можа й сама запішуся ў камсамол, хоць бацькі й ня пускаюць…
І ўсьміхнулася, седзячы разам на беразе…
Алёна незразумела яшчэ гэта: яна толькі адчула новым, глыбока-перажытым; ці гэта жыцьцё таў-
