роць таго зьмея, а зрабіць нічога не маглі.
Была-ж зямля напоена буйнымі сьлязьмі ды чырвонай крывёю.
Буй-Вецер — сын земляное сілы — пашоў бадзёра, з усёй грамадою зьняволеных, пашоў спраўляць перамогу.
Доўга біліся дзьве сілы, абцякалі крывёю: сіла зямлі і працы і сіла прыгнечаньня. — І сіла зьняволеных перамагла дзікую сілу на полі з пахіленымі крыжамі.
Гусьляры бацькаўшчыны складалі пра гэта родныя песьні, занясьліся яны далёка далёка. Пачулі-ж — вольную — другія прыгнечаныя народы, а яна падказала ім праўду перамогі і пацягнула ў нязьведаную даль, шукаць на гаротнай зямлі праўды другой, шчасьця другога. А людзі-браты вольна ішлі новымі сьцежкамі, ім вольна цягнуўся новы, шырокі шлях. Зямля перастала раняць сьлёзы, бо зажылі яе раненыя грудзі.
Стала людзём вольна жыць.
Пачуліся песьні з другімі мотывамі.
Ласкавей заграла промнямі сонца, бо цёмныя людзі ў барацьбе грамадою знайшлі яго.
А пра асілка Буй-Ветра — роднага сына сваёй зямлі — на сівых кроснах стагодзьдзяў саткалі легенду ў маладую пару
І ня казка будзе, не легенда, а быль - і было, здаецца, не стагодзьдзі назад, а ўчора.
