ЗЬЯВА III
ГАНУЛЯ — ЯНКА — АЛЕНКА
ГАНУЛЯ
Ох, неспакойная натура ён у мяне! Кажа — ня ўпутаюся, а ўчора ў такую кашу улез, ажно сорам казаць.
АЛЕНКА
А што такое?
ГАНУЛЯ
Ды як-жа! Пайшоў паглядзець на Захараўскую вуліцу, як там паны турбуюць жыдоўскія крамы й спальні. Вось адзін пан, — яго, здаецца, начальнік, — урэпіўся за Мікітку і даў яму цягаць чужыя рэчы ў свой панскі пакой у нейкай гасьцініцы, дык бедны Мікітка як не падарваўся, цягаючы футры ды спадніцы. Добра-ж, калі хто са знаёмых ня бачыў, а йначай пойдзе чутка, што і мой сын у грабежнікі ўпісаўся — а яшчэ чыноўнік, скажуць!
ЯНКА
Ці-ж ён і цяпер быў чыноўнікам?
ГАНУЛЯ
А так! Служыў у камісарыяце поліцыі нейкім там разношчыкам; нейкія „пшэпусткі“ іхнія ды іншыя дакумэнты разносіў.
ЯНКА
Ня высокае было яго чыноўніцтва, як гэтак.
ГАНУЛЯ
Ды яно-ж праўда! А ўсё віна ў тым, што мой Мікітка вучыўся, але, мабыць, — не давучыўся, і вышла з яго ні богу сьвечка, ні чорту качарга. Рэгістратар! А што цяперашнім часам рэгістратар? — Адно глупства!
ЯНКА
Так! Ваш рэгістратар быў вялікае нішто і застаўся вялікім нічым. Але, выбачайце, цëтачка! Пара нам і дамоў. Бывайце здаровы і шчасьлівы!
