ПАЎЛІНКА
(баронячыся)
Ой, ой! памалу! Усе дома, усе дома. Толькі ў Якіма ня ўсе дома, бо по-начы ходзіць да маладых дзяўчат. Дадуць, дадуць зараз пытлю старыя. (Тупаючы нагой). Пазваленьне ёсьць, гэтак позна прыходзіць?
ЯКІМ
(садзячыся)
Ёсьць, ёсьць, мая ты сакатушка, шчабятушка! Кажы толькі хутчэй, галубка мая бяскрылая: тата твой дома, ці не? Бо-ж сама ведаеш, якая ў нас з ім страшэнная любасьць…
ПАЎЛІНКА
(садзячыся за шыцьцё)
Ой, чаму-ж ня ведаю: як між катом і сабакай, якраз. Але, але сьмела будзь, як у бога пад прыпечкам. Паехалі абое на торг і, пэўна, позна вернуцца, бо маюць трохі сяго-таго да прадачьня і маняцца сякія-такія зрабіць пакупкі. Бачыш, заўтра мае быць трохі гасьцей з кірмашу.
ЯКІМ
Та-а-к! Значыцца, тым кшталтам, вечарынка будзе.
ПАЎЛІНКА
Так, так! Вечарынка быць то будзе, але ня ўсе на ёй будуць.
ЯКІМ
Эх, Паўлінка! Ты ўсё сваё; мне і так горка на душы, як-бы хто там палын засеяў, а ты яшчэ прытычкамі сваімі соліш. Вазьму на злосьць ды прыду. Што-ж яны са мною зробяць?
ПАЎЛІНКА
Зрабіць то нічога ня зробяць, але і ты сам нічога ня зробіш, а толькі пераробіш…
ЯКІМ
(робячы папяросу)
Ці ясьне-панна Паўлінка пазволіць мне закурыць пры ёй?
