ПАЎЛІНКА
Ну, дык слухаем, вашэці. А вось можа і новую песеньку нам сьпяіцё. Адно толькі за ўмовай: або надта вясёлую-вясёлую, каб аж лявоніху захацелася ісьці, або такую сумна-сумненькую, што, выслухаўшы яе, — раз, два, ды бухтыль у вір галавою! вось так!
ЯКІМ
Гэта будзе ад цябе, маё ты сонейка, залежаць. Як захочаш — такая і песенька выйдзе: або вясёлая, радасная, як-бы самое неба яснае, або сумная, гаротная, як асеньнія хмары над гэтай зямелькай чорнай. (Памаўчаўшы). Эх, эх! І дакуль-жа ўсё гэта будзе цягнуцца? Дакуль, як сухавей, сушыць і мучыць нас будзе?
ПАЎЛІНКА
(жартаўліва)
Толькі ня нас, а мяне, трэба гаварыць. Мне дужа добра весела, і так лёганька, лёганька на сэрцы, што…
ЯКІМ
(з дакорам)
Паўлінка!
ПАЎЛІНКА
(закрываючы губы рукой)
Ну, ну, ужо маўчу… як нямая рыба.
ЯКІМ
(як-бы сам да сябе)
Калі, калі ўжо надойдзе. тая часінка, што нае злучыць навекі, і мы ўжо ніколі не растанемся? Калі? Калі?..
ПАЎЛІНКА
Ха-ха-ха! На сьвятое ніколі. Вельмі ўжо татка мой заеўся на цябе з таго часу, як даведаўся, што мы з табой зьлюбіліся. Ну, а бяз таты гэты інтэрас наладзіць будзе вельмі трудна.
