Гэта старонка не была вычытаная
ПАЎЛІНКА
(як-бы збудзіўшыся)
А няхай сабе будзе, што мае быць, — я свайго такі даб‘юся, або згіну, каб і сьледу не засталося.
АГАТА
А ўсё-ж такі, скажы мне, дзеткі, чаму так твой тата на яго заеўся?
ПАЎЛІНКА
Бо… бо Якім з мужыкоў…
ЗЬЯВА XII
ПАЎЛІНКА — АГАТА — СЬЦЯПАН — ПРАНЦІСЬ
ПРАНЦІСЬ
(за дзьвярыма)
Глупства, вось-цо-да. Ня дзе падзелася! Я знаю, собственно, дамоў уцякла, пане дабрудзею.
СЬЦЯПАН
(уходзячы ў хату, а за ім — Пранцісь)
І трэ‘ было-ж свату так дрэнна яе прывязаць, ды ў гэткую яшчэ цемру.
АГАТА
(усхапіўшыся)
Каго прывязаць?
ПРАНЦІСЬ
Кабылу, кабылу, пане дабрудзею. Ужо-ж не цябе, вось-цо-да.
АГАТА
Дык дзе-ж кабыла?
ПРАНЦІСЬ
(дастаючы пляшку)
Собственно, няма кабылы, дзе была, вось-цо-да, пане дабрудзею.
