АЛЬЖБЕТА
Хай пан Быкоўскі на іх не зважае ды пяе; ведама, — блазнота, што яны знаюць!
ПАЎЛІНКА
(паглядзеўшы ў вакно)
Выбачайце, пан Адольф! У мяне няўмысьле вылецела слаўцо.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ
Выбачайце, выбачайце! Просім, просім. Больш ня будзем!
ПРАНЦІСЬ
Собственно, пане дабрудзею, завядзі яшчэ: сваю шарманку: яна ў цябе, прост, як грамафон, вось-цо-да, трубіць.
АДОЛЬФ
Ну, ужо буду! Але калі яшчэ хоць раз перапыніце, тады загневаюся і саўсім кіну пець. Пейце тады самі!
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ
Не, не! Ня будзем!
АДОЛЬФ
(пяе)
|
Гляжу я бяз толку на хладную шаль, |
ПАЎЛІНКА
(душачыся ад сьмеху)
Ці-ж у пана Адольфа чорная душа?
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ
Нашто-ж глядзіш на яе, пан, бяз толку?
АДОЛЬФ
(насупіўшыся)
Болей пець вам ня буду, хоць на каленях прасіце. Пейце сабе самі, калі такія разумныя! (Садзіцца).
ПАЎЛІНКА
Дык і сьпяём, калі пан Адольф такі някемкі, што нават жартаў не разумее. (У бок). Эх, скарэй-бы ўсё гэта скончылася!
