ПРАНЦІСЬ
Собственно, глупства, вось-цо-да. Часам ці вясельле, ці павесіў — адно на другое, пане дабрудзею, выходзе.
АГАТА
А ты, „вось-цо-да“, прыкусі свой языкі ня тыцкайся, тудэма-сюдэма, туды, куды цябе ня просяць. Напіўся, наеўся, дык і маўчы!
АЛЬЖБЕТА
(да Агаты)
Што-ж там, свацейка, такое? Сват-жа нічога благога ня кажа. (Да ПАЎЛІНКІ). Прыбірай ты ўжо, дзеткі, са стала.
ПРАНЦІСЬ
Собственно, ці сьвіньні елі, ці шляхта папасвалася — гэтак, вось-цо-да, стол выглядае, пане дабрудзею.
ПАЎЛІНКА
Добра, мамка, зараз. (Да АДОЛЬФА). А пан Адольф мне паможа?
АДОЛЬФ
Калі патраплю, дык чаму-ж не? (Прыбіраюць са стала; пасудак стаўляюць на табурэце каля самавару).
АЛЬЖБЕТА
Вы-бы, дзеткі, занясьлі пасудак на тую палавіну.
ПАЎЛІНКА
Усё роўна; я пасьля занясу сама, а цяпер… (Паглядаючы хітравата на АДОЛЬФА) я баюся з панам Адольфам ісьці адна на тую палавіну!..
АДОЛЬФ
(нясучы пасудак, у бок)
Відаць, дзеўка ўлялюскалася ў мяне па самую шыю.
ПАЎЛІНКА
(ідучы к сталу, у бок)
І собіла-ж богу стварыць гэткую чапялу недарэчную!
