СЬЦЯПАН
(да Адольфа)
А ты, каханенькі, родненькі, негадзяй, вірутнік з-пад цёмнай гвязды, вон з маёй хаты, каб твая і нага тут ня была! Ня мог, як трэба, пахрысьціянску — з сватам, з запаведзямі маю дачку ўзяць, але, як злодзей, хацеў праз вакно вывалачы! Вон! Вон!
АДОЛЬФ
Я… я… толькі хацеў дарогі запытацца…
ПРАНЦІСЬ
(разьвязваючы вузлы)
Собственно, злодзей, пане дабрудзею! Падушкі і сукенкі дзявочыя праз вакно пакраў. К вурадніку, марш! К вурадніку, гіцаль, вось-цо-да!
ПАЎЛІНКА
Якімку арыштавалі! Маю зорачку ясную арыштавалі. (Дзіка). Ха-ха-ха! Зьвяры сьляпыя!!! (Як сноп, валіцца на зямлю. Суматоха. Крыкі): Вады! вады!..
ПРАНЦІСЬ
Собственно, пане дабрудзею, у мяне ёсьць кроплі. (Дастае з кішэні пляжку і пырскае ў твар ПАЎЛІНЦЫ гарэлкай).
АГАТА
(кідаючыся да Пранціся)
Тудэма-сюдэма, ашалеў!..
СЬЦЯПАН
(панура)
Каханенькія, родненькія, дзьве дзюркі ў носе і сканчылося.
ЗАСЛОНА.
Акопы. 3-VI—1912 г.
