МАКСІМ
Знаю тваю натуру, зладзюга! Праз памылку! Праз памылку! Напаіў мяне, а сам пайшоў у маю хату начаваць.
ТРАХІМ
А ня ты прынёс другую поўкварту, каб мяне спаіць? Га!? Можа скажаш — няпраўда? А тады — дзе-ж цябе нячысьцік занёс, як я добра выпіў?
ПАЛАНЕЯ
(да Даміцэлі)
Я думала, што маю куму і суседку дарэчную. Прыляціць, бывала: пазыч рэшата, пазыч чапялы! Усё давала, а яна вунь якія падступкі мне робіць. Мужа роднага адбівае!
ДАМІЦЭЛЯ
Але-ж, але! Добранькая, нечага сказаць! То ëй Даміцэлька пажынай, то памажы гной растрэсьці — і Даміцэлька, як магла, памагала. А яна адплацілася: каб каго — гаспадара апошняга звабіла! Варопаўка! Чаму яшчэ зямля цябе носіць?
ПАЛАНЕЯ
П‘яўка чорная! Чаму яшчэ на цябе сонца сьвеціць?
ДАМІЦЭЛЯ
Маўчы, бо бельмачы павыдзіраю!
ПАЛАНЕЯ
Калі табе ня зойме, кудлы ўсе выкудлычу!
ДАМІЦЭЛЯ
На табе! на табе! (Тыцкае хвігі).
ПАЛАНЕЯ
(таксама)
На! На! А што? — смачна?
ДАМІЦЭЛЯ
(учапіўшыся за Паланеіны валасы)
Ня будзеш ты болей гэтых каўтуноў насіць!
