ЗЬЯВА VII
ТЫЯ-ж І СЫМОН
СЫМОН
Эгэ! Шчырая малітва, відаць, адбываецца перад панічом.
ЗОСЬКА
Гэта мамка так сабе! Прасілі паніча, каб пазволіў яшчэ час які тут пасядзець.
СЫМОН
А ты прасіла, каб ён табе пазволіў там, у яго ночкі праседжваць.
ПАНІЧ
Ты, мой міленькі, азьвярэў і ня помніш сам, што кажаш. Ведай тое: што кіўну я толькі пальцам, і ты зараз-жа зазвоніш ланцугамі за напад на маіх людзей з тапаром, калі ягамосьця з хаты выпрошвалі.
СЫМОН
Ведаю, ведаю! Але пакуль гэта мая сястрычка не абрыдне панічу, то ён на яе брата і на матку ня кіўне пальцам.
ЗОСЬКА
Братачка! Нашто ты сваю сястру так у балота топчаш? Яшчэ і паміма цябе яе людзі натопчуцца! Кінь дакучаць панічу і мне: гэтым бядзе не паможаш!
СЫМОН
Ха-ха-ха! Можа на калені скажаш стаць і маліцца перад ім? (Да ПАНІЧА). Чаго, паніч, прышоў сюды? Ці-ж табе мала, што яна туды, пад твой палац бегае? Ці-ж табе гэтага мала?
ПАНІЧ
Я прышоў табе сказаць: дакуль вы будзеце сядзець на маім полі?
СЫМОН
Я не на панічовым сяджу, а на сваім, і ніхто мяне згэтуль ня згоніць!
ПАНІЧ
А закон нашто?
